Το DNA

Γράφει ο Νίκος Καλογεράς...

Γράφει ο Νίκος Καλογεράς...

Πριν από εκατό χρόνια, τον Σεπτέμβριο τον 1922, συντελέστηκε αυτό που έκτοτε λέμε και έτσι ήταν στην πραγματικότητα, η Μικρασιατική καταστροφή.

Ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας μετά από καταγεγραμμένη παρουσία πολλών δεκάδων αιώνων, αναγκάστηκε μέσα από τη φωτιά να εγκαταλείψει την πατρώα, την αρχέγονη Ελληνική Γη και να βρεθεί στις Δυτικές ελεύθερες πια από την Οθωμανική αυτοκρατορία περιοχές του σύγχρονου Ελληνικού κράτους.

Πήρε μαζί του τα πάντα.

Τις συνήθειες, το φαγητό, τη μουσική, το θέατρο,τη διάλεκτο, τους Αγίους του, τον πολιτισμό της Ιωνίας γενικότερα και κάποια λιγοστά υλικά αγαθά για να μπορέσει να σταθεί στη Σύρο, στον Βόλο, στη Θεσσαλονίκη,στη Μυτιλήνη, σε διάφορα μέρη της πατρίδας και κυρίως στην Αθήνα.

Περιοχές που δεν θύμιζαν σε τίποτα τη σημερινή μορφή τους.

Πήραν λοιπόν τα πάντα.

Και τον αθλητισμό, όπου εκεί στην χαμένη πατρίδα ζούσε στιγμές πρωτόγνωρες για τον Ελληνισμό της εποχής.

Στάδιο, οργάνωση, αγώνες, επιτυχίες, κοινωνική και σωματική καλλιέργεια των νέων.

Ο αδερφός Απόλλων και ο Πανιώνιός μας, μεγαλουργούσαν αθλητικά και πολιτιστικά, κρατώντας κι εκείνοι άσβεστη τη φλόγα του Ελληνισμού της Ιωνίας μέσα στην καρδιά της αυτοκρατορίας που λίγο μετά το ΄22 έδωσε τη θέση της στο σύγχρονο Τουρκικό κράτος.

Μία φλόγα άσβεστη που βρήκε τον βωμό της , η μεν του Απόλλωνα στα Βορειοδυτικά των Αθηνών και του Πανιωνίου στα Νοτιοανατολικά. 

Η κυανέρυθρη αιώνια φλόγα  που καίει μέσα σε κάθε Ίωνα πρόσφυγα από καταγωγή πια μιας και δεν πρέπει να υπάρχει κανείς πλέον στη ζωή, μία φωτιά που καίει σε κάθε φίλαθλο, σε κάθε γωνιά του κόσμου, που αναγνωρίζει τη διαχρονική, την υπεραιώνια προσφορά του μεγαλύτερου αθλητικού συλλόγου που ανέδειξε ποτέ ο Ελληνισμός και που αναγνωρίζοντας ακριβώς αυτό το μεγαλείο, κάποιος άλλος σύλλογος με ξεκάθαρη προέλευση προσπαθεί εδώ και δεκαετίες να χτίσει το δικό του προφίλ πάνω στον ξεριζωμό των Ιώνων χρησιμοποιώντας ως κύριο όπλο τα κατά καιρούς χρήματα και τα υπό κατασκευή γήπεδα.

Άδικος κόπος.

Ούτε τα χρήματα όλου του κόσμου, ούτε τα καλύτερα γήπεδα κι αν κατασκευαστούν δεν φτάνουν για να αγοραστεί συνειδησιακά αυτή ακριβώς η φλόγα της Ιωνίας.

Αυτό το μπλε-άσπρο και αυτό το μεγαλειώδες κυανέρυθρο.

Αυτό το DNA που σε κάνει να ξαναγεννιέσαι μετά τον πιο σκληρό Θάνατο, μετά τον Ξεριζωμό, το απόλυτο Τίποτα.

Αυτό το DNA που όλοι οι φίλοι του Ιστορικού το νιώθουμε να μας κάνει ξεχωριστούς.

Το νιώθουμε να μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε τα αθλητικά και όχι μόνο πράγματα με έναν ξεχωριστό , μοναδικό τρόπο.

Αυτό το DNA που έκανε και τον Πανιώνιο να  γράψει την δική του λαμπρή ιστορία μετά την απόλυτη καταστροφή που τον βρήκε τότε. 

Ένα "τότε" που φτιάχνει συνειρμούς με το σήμερα. 

Μία Μικρασιατική καταστροφή το 1922 και μία "Μικρασιατική καταστροφή" (εντός εισαγωγικών προς αποφυγήν παρεξηγήσεως) το 2020.

Μία διαρκής προσπάθεια για επιβίωση και ανάταση τότε, μία ανάλογη(λέω ανάλογη - υπάρχουν πολλοί παρεξηγησιάρηδες και κακοί αναγνώστες στις μέρες μας) προσπάθεια και σήμερα, 131 χρόνια από τη γέννηση.

Με ένα DNA αθάνατο που περνάει από γενιά σε γενιά, με ομάδες που πήραν πρωτάθλημα το ΄50, με ομάδες που αγωνίστηκαν στην Ευρώπη, που ανέδειξαν ποδοσφαιριστές παγκόσμιας κλάσης, με ομάδες που απέκλεισαν μεγαθήρια του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, που έδωσαν τις μάχες στα μπαράζ, μου κατέκτησαν κύπελλα, που κέρδισαν ανόδους, που έδωσαν τα πάντα στους φιλάθλους και φτάσαμε σε μία εποχή που ένας μακρυμάλλης γενειοφόρος στρατηγός με μερικούς αμούστακους κυανέρυθρους κομάντο έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν , έχουν βαλθεί να καταρρίψουν τους νόμους του ποδοσφαίρου, έχουν βαλθεί να κάνουν την επιστήμη να προσπαθεί να βρει τρόπο να αφαιρέσει τεράστια περισσεύματα  από αυτό το DNA του αθάνατου αιώνιου μαχητή, του ψυχωμένου στρατιώτη που δεν φοβάται τίποτα και κανέναν , που αμούστακος στην περίπτωσή μας, έχει κάνει τους πάντες να τον φοβούνται.

Πάνθηρες συνεχιστές της Θεόρατης ιστορίας του Πανιωνίου που ασχέτως του πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, έχουν κερδίσει επάξια μία θέση στις καρδιές μας και στο χρυσό βιβλίο που γράφει από το 1890.

Οι Πάνθηρες του Κοροπούλη......ένα ομοιογενές σύνολο όπου ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, όπου η όποια απώλεια δείχνει εντελώς ασήμαντη.

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΠΟΤΕ.

Την Τετάρτη θα πάρω το πλοίο και θα βρεθώ κοντά της. 

Το αν θα καταφέρω να μπω στο γήπεδο δεν το γνωρίζω, αυτό που όμως ξέρω σίγουρα, είναι πως και απ΄έξω να είμαι , θα νιώθω γεμάτος και περήφανος που είμαι  Πανιώνιος και που ζω αυτές τις στιγμές αυτών των παιδιών.

Νικόλαος Καλογεράς - Άνδρος