Διαβάστε το άρθρο-τοποθέτηση του Μίλτου Λαζαρίδη για τον μπασκετικό Πανιώνιο.
Πιστεύω ότι η απογοήτευση που νοιώθω για την πορεία της ομάδας μπάσκετ, διακατέχει όλους τους υποστηρικτές του Πανιωνίου και σίγουρα και αυτούς που δέχτηκαν την βίαιη κριτική που τους ασκήθηκε.
Το μόνο όμως που μπορούμε να παραδεχθούμε 100% ότι όλα έγιναν χωρίς δόλο και με καλή διάθεση και όνειρα. Αλλά όπως είπε και ο Λουντέμης “τα όνειρα όταν καίγονται βγάζουν βαριά μυρωδιά”
Πρέπει όμως να αναλύσουμε τους λόγους της οπισθοδρόμησης για να μην τους ξανακάνουμε έτσι ώστε να δικαιώσαμε το κλισέ “πήραμε ένα μάθημα”.
Όλοι μας θα προτιμούσαμε μια ομάδα νικήτρια και όχι μορφωμένη. Στις ημέρες μας. Θα πρέπει να περιγράψουμε τι είδους μάθημα πήραμε ώστε να συνεννοηθούμε ότι λέμε τα ίδια, γιατί πολλές λέξεις τις ερμηνεύουν όλοι διαφορετικά όπως πχ ειρήνη.
Μία ομάδα που τερματίζει έβδομη, εξετάζει τις ελλείψεις της και ενισχύεται με στόχο να τερματίσει αρχικά τουλάχιστον τέταρτη – Πέμπτη. Την ευθύνη για αυτήν την προσπάθεια αυτή οπωσδήποτε πρέπει να την αναλαμβάνει αυτός θα εκτεθεί περισσότερο. Δηλαδή ο προπονητής που θεωρητικά γνωρίζει το άθλημα.
Δεν αλλάζεις όλη την ομάδα και από το 7 την μηδενίζεις με σύνθεση που δεν έχει παίξει ποτέ ξανά μαζί και δεν ξέρεις την απόδοση της. Είναι φανερό ότι η ομάδα δεν έχει χημεία και δεν συνεννοείται στην άμυνα και όπως φαίνεται δεν έχει και φυσική κατάσταση καθώς καταρρέει στην τέταρτη περίοδο.
Για αυτό δεν φταίει ο Ζούρος. Δεν είναι δικές του οι επιλογές. Ότι δέχθηκε να αναλάβει την ομάδα στην κατάσταση που ήταν ηρωισμός. Όταν μάλιστα έχει και την υποχρέωση στο EUROCAP, που αποτελεί το δεύτερο μεγάλο λάθος, καθώς μειώνει τις ημέρες προπόνησης ώστε ο προπονητής να μπορέσει να περάσει την φιλοσοφία του, να δουλέψει την χημεία της ομάδας και να βελτιώσει την φυσική της ομάδας. Όλοι αυτοί οι λόγοι θα μπορούσαν να μειώσουν τα αποτελέσματα της επιλογής μιας εντελώς νέας ομάδας καο όχι να ξημεροβραδιάζεται στα αεροδρόμια και τα ξενοδοχεία.
Δεν είναι η ποιότητα των παικτών που ευθύνεται αλλά ο λανθασμένος σχεδιασμός της ομάδας που παραβίαζαν όλες τις βασικές αρχές που δημιούργησε ένα χάος.
Η ευθύνη της διοίκησης σταματά στην επιλογή του προπονητή, που δυστυχώς η συμμετοχή των μανατζαραίων μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένα μονοπάτια.
Τρίτο λάθος ήταν η αποδέσμευση του Μίλε που δέχθηκε τεράστιο μπούλινγκ από τον Λυκογιάννη και ήταν τόσο αγαπητός στην εξέδρα, καθώς συμμετείχε καθοριστικά στην άνοδο της ομάδας για να μην πω και του Βεργίνη, που όσοι λένε για την ηλικία, είμαι βέβαιος ότι θα μπορούσε να δώσει ποιοτικά λεπτά σε μία θέση που υποφέρουμε και θα ένωνε το αποδυτήριο. Η αποδέσμευση επίσης του πολλά υποσχόμενου Δημητρακόπουλου ήταν ενάντια στην εικόνα που θα πρέπει να έχει ο Πανιώνιος. Του δημιουργού δηλαδή και όχι του γκαλερίστα και να γίνει ένα κακέκτυπο του ΠΑΟ και του ΟΣΦΠ . Ακατανόητη μου φαίνεται και αποδέσμευση του Ρεϊ που διαπρέπει στην Μύκονο.
Το Περιστέρι όταν πρωτοξεκίνησε είχε σαν πρότυπο τον Πανιώνιο. Τώρα εμείς πρέπει να έχουμε πρότυπο το Περιστέρι. Και αυτό πέρασε περιπέτειες αγωνιστικά, υποβιβάσθηκε κατηγορία αγωνιστικά και αυτό έκανε λάθη αλλά επανήλθε λόγω της διοικητικής σταθερότητας.
Γι’ αυτό θα πρέπει να διασφαλίσουμε το ζήτημα της διοικητικής σταθερότητας, ως πρώτη προτεραιότητα ζωτικής σημασίας για να αποφύγουμε άλλες χειμέριες νάρκες.
Τους προέδρους θα πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε ως Πανιώνιους φιλάθλους που θα είχαν αυτή την αρμοδιότητα αν το ήθελαν με οποιοδήποτε νομοθετικό πλαίσιο. Αν υπάρχει η εντύπωση ότι είναι oi “επενδυτές” σε ένα χώρο που δεν ισοσκελίζει έσοδα – έξοδα, αφενός τους υποτιμάται και αφετέρου δεν θα γνωρίζετε ότι το “επενδυτής” ήταν η εφεύρεση για να δοθεί ο αθλητισμός σε οικογένειες.
Όπως είπε και ο Γιάννης “στον αθλητισμό δεν υπάρχουν αποτυχίες αλλά συμβάντα στην προσπάθεια για την επιτυχία”
Προτείνω να σκεφτούμε ψύχραιμα τα πράγματα και να προσπαθήσουμε να σώσουμε ότι μπορούμε από την φετινή χρονιά. Αν δεν τα καταφέρουμε τουλάχιστον να μην κατηγορηθούμε ότι δεν προσπαθήσαμε.
Τι να κάνουμε; Κάτι θα σκεφτούμε 135 χρόνια σωματείο είμαστε.
Μου έχει μείνει στην μνήμη η συνέντευξη φιλάθλου της Λέστερ όταν πήρε το πρωτάθλημα “ακολουθώ την ομάδα σαράντα χρόνια. Αγοράζω διαρκείας . Την ακολουθώ σε όλες τις κατηγορίες. Σήμερα είναι η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής μου”. Ο άνθρωπος μου περιέγραψε τι σημαίνει ανείπωτη χαρά και αυτή να έχουμε στόχο
Δεν υπάρχουν σχόλια