Το ιδρυτικό συμβόλαιο του λαού του Πανιωνίου, το δικό μας εμείς

Άρθρο από τον Ανδρέα Γιάνναρο...  Tο Σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν αναμφίβολα από τα πιo κρίσιμα την φετινή χρονιά των τμημάτων μας  Η αρχή...

Άρθρο από τον Ανδρέα Γιάνναρο... 

Tο Σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν αναμφίβολα από τα πιo κρίσιμα την φετινή χρονιά των τμημάτων μας 

Η αρχή έγινε με το γυναικείο βόλεϊ όπου η πανίσχυρη και πάνοπλη σε όλα τα επίπεδα ομάδα μας αντιμετώπισε τον έμπειρο και μπαρουτοκαπνισμένο ΠΑΟ των πολλών τίτλων και διακρίσεων, όπου και ηττήθηκε για πολλούς απρόσμενα, για μερικούς άλλους συγκυριακά. Ένας κόσμος που δεν ήταν μαθημένος και εκπαιδευμένος σε υψηλά επίπεδα και κουλτούρα πρωταθλητισμού, καλείται να έρθει πιο κοντά με ένα άθλημα που του δίνει αυτοπεποίθηση, υψηλές προσδοκίες και φιλοδοξίες, και σε αυτό έχει συμβάλει σημαντικά και ο διεισδυτικός και ενωτικός λόγος του προέδρου του τμήματος κ.Στάθη Νικολούζου.

Η συνέχεια στο κλειστό της Γλυφάδας, σε ένα παιχνίδι ορόσημο για τους στόχους και τις προσδοκίες που έχουν τεθεί για την ομάδα. Σε ένα μισογεμάτο κλειστό (και όχι ασφυκτικά γεμάτο όπως θα άρμοζε για την κρισιμότητα του αγώνα), η ομάδα δυστυχώς δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του αγώνα και στο τελευταίο δεκάλεπτο κατέρρευσε. Ο κόσμος εξαγριωμένος να τα βάζει με παίκτες, με την διοίκηση, με τους πρώην προπονητές, με την Τσαρούχα, τους αντιπάλους και τους φίλους του Άρη. 

Το τρίπτυχο των κρίσιμων αναμετρήσεων ολοκληρωνόταν στον ποδοσφαιρικό αγώνα της Κυριακής απέναντι στην Καλαμάτα, ή αλλιώς το ντέρμπι της κατηγορίας για την άνοδο. Σε ένα παιχνίδι που θα σηματοδοτούσε είτε την επαναφορά της ομάδας σε τροχιά πρωταθλητισμού, είτε την ενίσχυση της εσωστρέφειας και της αέναης πανιώνιας φαγωμάρας, η ομάδα μας στην καλύτερη της εμφάνιση μέχρι τώρα και αναμφίβολα την πιο μεστή, παρότι δεν κέρδισε, έδειξε ότι είναι σε θέση φέτος να διεκδικήσει με πολλές περισσότερες πιθανότητες την άνοδο, απέναντι σε μια ομάδα πιο έτοιμη και πιο γειωμένη στην νοοτροπία της συγκεκριμένης κατηγορίας εδώ και χρόνια.

Αν υπάρχει κάτι κοινό ωστόσο σε όλα αυτά τα τμήματα του συλλόγου, δεν είναι άλλο από την προσμονή για την επιτυχία, την έλλειψη υπομονής μετά από μια αποτυχία, αλλά και την κατεδάφιση όλου του εγχειρήματος, όταν αυτή αφορά σε μια παρατεταμένη κρίση και πολυεπίπεδη, όπως συμβαίνει στην ομάδα μπάσκετ. Δεν θα ήθελα να ξέρω τι θα γινόταν σε περίπτωση που και η ομάδα του ποδοσφαίρου αποτύγχανε στον στόχο της, και σήμερα οι ήρωες ποδοσφαιριστές και η έξυπνη διοίκηση που ξέρει από μπάλα, όπως αποτυπώνεται στα social, τι θα άκουγαν από τον κάθε έναν από εμάς. Άλλωστε από την αρχή της προετοιμασίας, η ομάδα αμφισβητήθηκε έντονα κυρίως ως προς τα αντανακλαστικά που επέδειξε η διοίκηση.

Είναι αλήθεια ότι όποιος ασχολείται επενδυτικά και διοικητικά με τον αθλητισμό και δη με τα μεγάλα επαγγελματικά τμήματα, θα πρέπει να διακατέχεται και από μια αίσθηση αυτοάνοσης αναισθησίας και ανεξάντλητης υπομονής, ειδικά σε μια χώρα όπως στην Ελλάδα, όπου ζει και βασιλεύει η ανομία, η ρεμούλα, οι πελατειακές σχέσεις με δίκτυα και διάφορους κολλητούς και περίεργους. Και ότι αυτός ο χώρος δεν είναι για όλους όσους θέλουν να επενδύσουν είτε από αγάπη, είτε από μεγέθυνση της υπεραξίας της επένδυσής τους, αφού στο τέλος αρκετοί από αυτούς φεύγουν απογοητευμένοι και αηδιασμένοι (με παραδείγματα και στην δική μας γειτονιά).

Επειδή πολλές φορές και εγώ προσωπικά και πάνω στην ένταση των αγώνων, είμαι ανάμεσα σε αυτούς που θα οργιστούν, θα φωνάξουν ή θα απαιτήσουν από την εκάστοτε διοίκηση να διώξει τον έναν, να πάρει τον άλλον, θα πρέπει ωστόσο να λάβουμε υπόψιν, ότι ως οπαδοί μπορεί να είμαστε συνδιαμορφωτές και συνιδιοκτήτες της ιδέας και των ιδανικών του συλλόγου, αλλά από την μία δεν ασκούμε ούτε διοίκηση, ούτε συνδιοίκηση, και ούτε νομίζω ότι αυτό θα ήτανε το πρέπον (είδαμε και τα χαΐρια των ομάδων του Βορρά από τις διάφορες συνδιοικήσεις οπαδών), και από την άλλη εμείς που τα ζητάμε αυτά, να έχουμε επίγνωση της πραγματικότητας, της σκληρής και αδυσώπητης πραγματικότητας των αριθμών. Και αυτοί είναι δυστυχώς αμείλικτοι όταν ζητάμε και απαιτούμε πράγματα να γίνονται για εμάς ερήμην μας.

Ομάδα με χίλια εισιτήρια στο μπάσκετ και με πάμπολλες προσκλήσεις, κοινώς τζαμπατζήδες δεν μπορείς να έχεις προσδοκίες ότι θα αποκτήσεις την αύρα ευρωλιγκάτου club, ομάδα με 800 εισιτήρια διαρκείας στο ποδόσφαιρο και μια μόνιμη κλάψα για όλους και για όλα, δεν μπορείς να επιστρατεύεις μόνο το παρελθόν των χαμένων πατρίδων, των ευρωπαϊκών καταξιώσεων και των μεγάλων παικτών που έχουν φορέσει την φανέλα του ιστορικού και να μην βλέπεις ότι σήμερα η οπαδική βάση του συλλόγου διαρκώς συρρικνώνεται και αποστασιοποιείται. 

Αν τα γράφω όλα αυτά, δεν είναι για να δικαιώσω καμία απόφαση της μιας ή της άλλης διοίκησης, άλλωστε με το ονοματεπώνυμο μου πάντα σχολιάζω ανοιχτά και καθαρά ότι αφορούν την αγαπημένη μας ομάδα, και ως συνήθως  επικεντρώνομαι με στοχευμένη κριτική στο πώς μπορεί να μεταβληθεί μια απόφαση που κατά εμέ θεωρώ λανθασμένη από πλευράς των ανθρώπων που ασκούν καθήκοντα διοικητικά. Και το έχω κάνει πολλές φορές, (όπως στην πολιτική τιμής των εισιτηρίων ή στην αδύνατη μέχρι σήμερα επικοινωνιακή πολιτική).

Τα γράφω ωστόσο και για να μπορούμε να κοιτάμε την μεγάλη εικόνα σε όλα τα τμήματα, που ήμασταν, που είμαστε και που θέλουμε να πάμε. Και επειδή ο Πανιώνιος, όχι τόσο ως εταιρεία ή ως ομάδα με αποτελέσματα, αλλά κυρίως ως σωματείο και ως σύλλογος έχει γαλουχήσει γενιές και γενιές με ετερόκλητους και διαφορετικούς στόχους κάθε φορά και ανάλογα την εποχή, πάντα είχε ως κοινή αφετηρία και συναντίληψη, την κουλτούρα της περηφάνιας, της ανεξαρτησίας και της διαφορετικότητας.

Υπό αυτή την έννοια, οφείλουμε όλοι μας να σφυρηλατήσουμε πάνω σε αυτές τις κοινές μας αξίες το ιδρυτικό συμβόλαιο που έχουμε συνάψει με τις εκάστοτε διοικήσεις, δηλαδή την στήριξη, την συστράτευση και την υπέρβαση για το κοινό καλό. Και αν υπάρχει κάτι που ενώνει τις διοικήσεις των επαγγελματικών μας τμημάτων και μας κάνει σήμερα να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία, είναι ότι απαρτίζονται από ανθρώπους που μπορεί να κάνουν λάθη, που μπορεί να διακατέχονται στην καλύτερη από άγνοια κινδύνου ή στην χειρότερη από ένα χρόνο ιδιότυπο ρομαντισμό ή ερασιτεχνισμό, αλλά δεν τους συνοδεύουν σκιές, περίεργες και ανίερες συμμαχίες με στοιχηματίες, με νονούς και μπράβους της νύχτας ή με ολιγάρχες που θέλουν να χτίσουν ένα καθεστώς εξάρτησης και διαπλοκής, αλλά είναι άνθρωποι με δημιουργικό και επιτυχημένο επιχειρείν, που θέλουν να συμβάλουν στο κοινό μας όραμα και στόχο, δηλαδή να δούμε έναν σύλλογο που σφύζει από υγεία και όλα τα τμήματα του να είναι βιώσιμα και ανταγωνιστικά.

Γιατί είναι ωραίο να είσαι Πανιώνιος, αρκεί εμείς οι ίδιοι, από τον μεγαλομέτοχο ενός τμήματος μέχρι και τον τελευταίο οπαδό της ομάδας, να μην αποδυναμώνουμε αυτό το όραμα, αυτή την σπίθα που μας κρατάει μέχρι σήμερα στις επάλξεις και στην ανιδιοτελή μας αγάπη για την ομάδα μας.