Γράφει ο ΓΕΡΟΠΑΝΘΗΡΑΣ... Σε παιχνίδια όπως αυτό με τον Ατρόμητο, εύχεσαι να μην ακούσεις το «γέροντα, περιμένω κείμενο». Γιατί από τη σ...
Σε παιχνίδια όπως αυτό με τον Ατρόμητο, εύχεσαι να μην ακούσεις το «γέροντα, περιμένω κείμενο». Γιατί από τη στιγμή που θα το ακούσεις, δεν ξέρεις τι να γράψεις. Να γράψεις ας πούμε για ατυχία. Ποια ατυχία, όταν στο τελευταίο πεντάλεπτο ο αντίπαλος έχει ένα γκολ, ένα δοκάρι και μια κλασσική ευκαιρία. Να γράψεις για τα μοιραία λάθη του Μπανανά; Ποια λάθη, όταν στο πρώτο γκολ πέφτει πάνω του ο Κόρμπος κάνοντας όπισθεν και δεν του επιτρέπει να διεκδικήσει την κεφαλιά από τον Ρισβάνη και στο δεύτερο είναι ο μοναδικός που διαβάζει τη φάση και βάζει το πόδι του ανάμεσα σε αυτά των παικτών του Ατρόμητου. Να γράψεις για τα λάθη του Ανιγκό; Δεν μπορείς, γιατί αυτή τη φορά και ορθολογικά κατέβασε την ομάδα και δεν άργησε να κάνει αλλαγές και λογική είχαν αυτές όταν τις έκανε.
Μπορείς, όμως, να γράψεις ότι αυτή τη φορά ο Πανιώνιος ήταν καλός σε ένα παιχνίδι «ροντέο». Και δυο όμορφα γκολ πέτυχε, και ορισμένες καλές φάσεις δημιούργησε, και δεν του έλειπε το πάθος. Σε γενικές γραμμές σίγουρα ικανοποίησε τον κόσμο του που είδε αυτό που θέλει να βλέπει από την ομάδα του μέσα στο γήπεδο. Εξίσου σίγουρα, όμως, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Για παράδειγμα, όταν προηγείσαι και το παιχνίδι θέλει δευτερόλεπτα για να τελειώσει, αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να «καταπιείς» την μπάλα και να μην παραχωρήσεις ένα πλάγιο και ένα φάουλ λίγο έξω από την περιοχή σου και, μάλιστα, με έναν αντίπαλο που αποδεδειγμένα είναι πολύ καλός με την μπάλα στημένη. Επίσης ότι τείνει να γίνει… παράδοση η απώλεια συγκέντρωσης και αγωνιστικού προσανατολισμού μόλις η ομάδα δεχθεί γκολ, κάτι που έγινε και μετά την πρώτη ισοφάριση του Ατρόμητου που σε «σκάρτα» δέκα λεπτά είχε το δοκάρι του Κουλούρη και τη μεγάλη επέμβαση του Κότνικ στο σουτ του Ουγκράι.
Και κάτι τελευταίο: Αυτό το μια «κρύο» και μια «ζέστη» από το ξεκίνημα του πρωταθλήματος, κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει. Δεν νοείται, δηλαδή, μετά από ένα καλό παιχνίδι να έρχεται «υποχρεωτικά» ένα κακό και τανάπαλιν. Και αυτή η «αλυσίδα» πρέπει να σπάσει άμεσα, γιατί το Σάββατο έρχεται στη Νέα Σμύρνη ο Παναιτωλικός, απέναντι στον οποίον η ομάδα οφείλει να επαναλάβει την εμφάνιση του Ατρόμητου και να αφήσει στην άκρη τις «εναλλαγές».
ΥΓ. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, οπότε τον Ιανουάριο πρέπει οπωσδήποτε να βρεθεί ένας επιθετικός, γιατί αν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση, δεν τον βλέπω τον Ντουρμισάι να βγάζει… όρθιος την χρονιά.
ΥΓ1. Έγραφα μετά το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό ότι το παρατεταμένο κουβάλημα της μπάλα δεν συνιστά σωστό τρόπο ανάπτυξης και ο ένας από τους δύο «παραλήπτες» ήταν ο Κεϊτά. Με τον Ατρόμητο όχι απλώς το επανέλαβε, αλλά το… τερμάτισε σε μια από τις τελευταίες φάσεις του παιχνιδιού, όταν σε κόντρα τέσσερις με δύο προτίμησε να συνεχίσει μέχρι να κοπεί, από το να «σπάσει» την μπάλα στα άκρα είτε για δημιουργία φάσης είτε για καθυστέρηση.
ΥΓ2. Με ανάποδο πόδι, ο Παπαγεωργίου ήταν σε όλα τα παιχνίδια αν μη τι άλλο από τους πλέον φιλότιμους και αγωνιστικά αξιοπρεπείς παίκτες της ενδεκάδας. Μήπως θα έπρεπε να δοκιμαστεί και στην κανονική του θέση, δίνοντας ανάσες στον Κούρντι που «φωνάζει» ότι δεν είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση;
ΥΓ3. Να υποθέσω ότι ο ποδοσφαιρικός εισαγγελέας κατά λάθος κάλεσε σε απολογία τον Κουλούρη με ολιγοήμερη καθυστέρηση.
ΥΓ4. Κακό πράγμα τελικά η γλωσσοφαγιά, οπότε μια μεγάλη συγγνώμη και πολλά περαστικά απ’ όλους μας στον Μανθάτη που τον «φάγαμε», επειδή ήταν σε όλα τα παιχνίδια η πρώτη αλλαγή του Ανιγκό.
ΥΓ5. Το Σάββατο όλοι στο Ναό.
Δεν υπάρχουν σχόλια