Επιτέλους σταματήστε την γκρίνια

Γράφει ο Γεροπάνθηρας... Στις 10 Μαΐου του 2015, ο Πανιώνιος φέρνει 0-0 στο παιχνίδι της τελευταίας αγωνιστικής με τον ΠΑΟΚ στη Νέα Σμ...

Γράφει ο Γεροπάνθηρας...

Στις 10 Μαΐου του 2015, ο Πανιώνιος φέρνει 0-0 στο παιχνίδι της τελευταίας αγωνιστικής με τον ΠΑΟΚ στη Νέα Σμύρνη και σφραγίζει την ύστατη ώρα την παραμονή στην κατηγορία. Λίγο πριν από τη λήξη, μάλιστα, αν θυμάμαι καλά, ο ΠΑΟΚ είχε χάσει μια καλή ευκαιρία να πάρει το διπλό κι οι καρδιές όλων στο γήπεδο είχαν πάει στην Κούλουρη, για να μη χρησιμοποιήσω κάποια άλλη φράση σχετική με… φυσικές ανάγκες και κάλτσες και θεωρηθώ βρωμόστομος.

Από τότε έχουν περάσει δυόμισι αγωνιστικές περίοδοι κι ακόμη κι ο… Stevie Wonder βλέπει ότι για την ομάδα ισχύει ίσως στο απόλυτο βαθμό το κάθε φέτος και καλύτερα. Πεντάδα και play off την πρώτη χρονιά που, σημειωτέον, ξεκίνησε με πολλές αμφιβολίες για το αν ο Πανιώνιος θα εξακολουθούσε να υπάρχει στο τέλος της. Πεντάδα, play off και Ευρώπη τη δεύτερη. Μέσα στο στόχο της πεντάδας και προημιτελικά Κυπέλλου (με προοπτική για ακόμη ψηλότερα) ως τώρα φέτος.

Τι περισσότερο χρειάζεται ο φίλαθλος του Πανιωνίου για να μην γκρινιάζει; Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω ούτε κι έχω κάποια απάντηση να δώσω. Και δεν αναφέρομαι στην προσέλευση στο γήπεδο, όπου υπάρχουν κι άλλες παράμετροι που την επηρεάζουν, αλλά στην ατελείωτη μουρμούρα κάθε φορά που δίνεται η ευκαιρία ή ακόμη και… χωρίς να δίνεται.

Δεν θα αναφερθώ στο τι έχει ακούσει κατά καιρούς ο Γρηγορίου (κατά την άποψή μου ο μοναδικός προπονητής που θυμάμαι στον Πανιώνιο να παρεμβαίνει τόσο συχνά στο παιχνίδι, προσπαθώντας με εσωτερικές ή εξωτερικές κινήσεις να αλλάξει την εξέλιξή του) ούτε στο «κράξιμο» σε κάποιους παίκτες, όταν κάνουν ένα λάθος ή δεν είναι στη μέρα τους. Οι προπονητές της εξέδρας είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ελληνικού ποδοσφαίρου και στη συγκεκριμένη περίπτωση… η επιστήμη έχει σηκώσει προ πολλού τα χέρια ψηλά.

Σκαλώνω, όμως, όταν ακούω αφορισμούς του τύπου… «τι έγινε, τον χάσαμε κι αυτόν;», όπου ο «αυτός» είναι ο Οφκίρ κι η αναφορά γίνεται σαν μιλάμε για τον… Ντάνι Άλβες και χωρίς κανείς να μπει στη διαδικασία να εξετάσει, τι ακριβώς ζητούσε ο Νορβηγός. Σκαλώνω επίσης όταν ακούω ατάκες περί «χαρίσματος» του Χατζισαφί, τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν, παραδέχονται και εν πολλοίς αισθάνονται περήφανοι για την κατάσταση της ομάδας ότι βασικός στόχος της είναι η οικονομική εξυγίανσή της.

Μήπως, λοιπόν, ήρθε επιτέλους η στιγμή να σταματήσει αυτή η γκρίνια επί παντός επιστητού που μόνο κακό κάνει και στην ομάδα και στην… υγεία; Εκτός, βέβαια, αν αυτοί που γκρινιάζουν προτιμούν τον Πανιώνιο να σώζεται με την ψυχή στο στόμα την τελευταία αγωνιστική, από τον Πανιώνιο που παλεύει για το ευρωπαϊκό εισιτήριο και που πλέον έχει γίνει σημείο (θετικής) αναφοράς σχεδόν από τους πάντες.

ΥΓ1. Γκρίνια για την (πραγματικά κακή) εικόνα της ομάδας στη Ριζούπολη, αλλά ουδείς μπήκε στον κόπο να σκεφτεί ότι σε άλλες εποχές μια τέτοια εμφάνιση θα είχε συνοδευτεί από ήττα, ενώ πλέον υπάρχει το μέταλλο να σώζεται έστω κι αυτός ο ένας βαθμός.

ΥΓ2. Επειδή διαβάζω τις τελευταίες ημέρες αρκετά για τον Μασούντ και τη συνέντευξη που έδωσε στην Ισπανία, λέγοντας ότι ο Πανιώνιος τον πίεσε να παίξει στη ρεβάνς με τη Μακάμπι, συστήνω ψυχραιμία. Ο άνθρωπος δεν έκανε τίποτε περισσότερο από αυτό που είχε κάνει όταν βγήκε η ανακοίνωση της ΠΑΕ, την παραμονή του παιχνιδιού. Θυμίζω ότι λίγα λεπτά μετά την έκδοσή της την είχε ανεβάσει και μάλιστα μεταφρασμένη στη σελίδα του στο Instagram, γεγονός που κατ’ εμέ σημαίνει ότι ήταν ενήμερος για το περιεχόμενό της και, πιθανότατα, συμφωνούσε με αυτό.