Οι Φαρισαίοι, τα τσιμπούρια και ο Ναός του... ποδοσφαίρου!

Αποτελεί κοινό θέαμα τελευταία, η διάρρηξη των ιματίων των διαφόρων μεγαλοπαραγόντων, για την κατάσταση του ελληνικού επαγγελματικού ποδο...

Αποτελεί κοινό θέαμα τελευταία, η διάρρηξη των ιματίων των διαφόρων μεγαλοπαραγόντων, για την κατάσταση του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, την επιτροπή διαιτησίας, το σάπιο υπόβαθρο της ΕΠΟ, της κορωνίδας δηλαδή του οργανισμού του ελληνικού ποδοσφαίρου Α.Ε. ...

Γενική κατακραυγή, στην οποία τείνουν να συμφωνήσουν πολλοί, είτε ως απλοί αναγνώστες, ακροατές ή τηλεθεατές, γνέφοντας με απόγνωση και συζητώντας ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αδιόρθωτο. Επίσης, συμφωνούν και έταιροι μεγαλοπαράγοντες, οι οποίοι ελέγχουν με τη σειρά τους τη δική τους μερίδα του τύπου και διετέλεσαν ή προσπαθούν να διατελέσουν ενεργά μέλη του σκηνικού - παρασκηνίου του "μαγαζιού" του επαγγελματικού ποδοσφαίρου μας και σπεύδουν επειδή ίσως "δεν περνάει η μπογιά τους" να καταγγείλουν ταυτόχρονα το ίδιο το σύστημα που τους ανέδειξε και τους αναδεικνύει. Φυσικά έχουν ως απώτερο σκοπό να γίνουν οι βεζύρηδες στη θέση του βεζύρη...

Όλοι αυτοί υποθέτουν ότι εμείς οι υπόλοιποι, σκεπτόμενοι, μάλλον μόλις προσγειωθήκαμε από κάποιον άλλο πλανήτη, εκτός του ποδοσφαιρικού μας συστήματος και δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς. Αλλά για να καταλάβουμε καλύτερα, ας δούμε τους συντελεστές του σημερινού επαγγελματικού ποδοσφαίρου (μην περιμένετε να πω για παίκτες, ομάδες ή προπονητές, γιατί αυτοί είναι μαριονέτες που κινούνται κατά κανόνα από τη βούληση των υπολοίπων, ή παρασύρονται από το ρεύμα του συστήματος)...

Κατά σειρά, έχουμε:

1. ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ: οι ίδιοι μεγαλοπαράγοντες, οι οποίοι τώρα "σκίζουν" τα ρούχα τους, ήταν αυτοί που τόσα χρόνια συντηρούσαν το "εμπορικό κέντρο" γύρω από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, μιας και αυτό με τη σειρά του τους "συντηρούσε" και αυτούς. Πού ήταν όλοι αυτοί που τώρα αναθεματίζουν ή προστατεύουν τους διεφθαρμένους της ΕΠΟ, όταν το ποδόσφαιρο και μαζί η συνείδηση του μέσου φιλάθλου βιαζόταν κατ' επανάληψη, με πρωταθλήματα στημμένα, ομάδες που "έπρεπε" να νικάνε και ακόμα και όταν δεν ήταν καλύτερες στο γήπεδο, όταν καταστρατηγούνταν κάθε ηθική και αθλητική αξία, όταν η αλήθεια παραποιούνταν από ανθρώπους άσχετους και ξένους με το ποδόσφαιρο που ξαφνικά έγιναν ειδήμονες;

Πού ήταν όλοι αυτοί όταν το πρωτάθλημα, όντας επαγγελματικό, ήταν μια διοργάνωση ολιγοπωλίου για έναν μόνιμο με κάθε κόστος πρωταθλητή – εισοδηματία, δυο-τρεις ομάδες που τάχα προσπαθούσαν αλλά δεν μπορούσαν να μπουν στο «σύστημα», ενώ ήταν μέρος του «συστήματος» απλά έτρωγαν και αυτοί μια (μικρότερη) μερίδα; Πού ήταν όλοι αυτοί όταν οι «λοιπές» ομάδες καταδικάζονταν στη φτώχεια, την καταδυνάστευση, την αρπαγή των περιουσιών τους; Γιατί, μην ξεχνάμε, οι παίκτες στο επαγγελματικό πρωτάθλημα είναι περιουσιακό στοιχείο, όσο και αν διαφωνώ με την ουσία αυτής της πρότασης.

2. «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ»: (δεν είναι τυχαία τα εισαγωγικά) Από δίπλα με τους παράγοντες, όλοι αυτοί που θέλουν να λέγονται δημοσιογράφοι... Δεν γίνεται βέβαια εδώ και χρόνια να επιβληθεί οποιοδήποτε καθεστώς, χωρίς έλεγχο των μέσων επικοινωνίας. Τί έκαναν, λοιπόν, οι «δημοσιογράφοι» όταν το σύστημα επέβαλε ο κάποτε πετυχημένος αθλητικογράφος, που είχε γνώρισμα ότι δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τί ομάδα είναι, να πουλάει πια μόνο αν είναι σε βαμμένος, ένα καλοπληρωμένο φερέφωνο της πολιτικής των «αγαπημένων» ομάδων;

Πού ήταν όταν ξεσκεπαζόταν κατά καιρούς μέρος του σάπιου συστήματος, λόγω πολιτικών ανωμαλιών του τόπου μας που λόγω της σχέσης πολιτικής – ποδοσφαίρου, συνεπάγονταν ποδοσφαιρικών ανωμαλιών; Γιατί υπήρχε η απόλυτη σιωπή για τους πρωτεργάτες αλλά και οι «αγαπημένες» ομάδες να έμεναν στο απυρόβλητο;

Καταντήσαμε πλέον, οι ομάδες κάτω από την 4η θέση να αντιμετωπίζονται ως ξένες (εκτός Ελλάδος) και μισητές, μέχρι να τις κερδίσουν «οι μεγάλοι». Και αν τύχει και γίνει καμιά έκπληξη, μιλάμε για ήττα του «μεγάλου» και «βαθμολογική απώλεια»...

3. ΔΙΑΙΤΗΤΕΣ: «Κανένας δεν πάει μπροστά με το σταυρό στο χέρι». Πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτή τη φράση; Και για όσους εξακολουθούν να είναι ρομαντικοί είναι ένα αληθινό αγκάθι στην καρδιά, γιατί ενώ πιστεύουμε ότι δεν θα γίνουμε ποτέ τέτοιοι άνθρωποι, ξέρουμε ότι αυτή η φράση κρύβει την αλήθεια. Ε, λοιπόν, οι διαιτητές δεν κρατάνε σταυρό στο χέρι, αλλά σφυρίκτρα. Ειδικά αυτοί των μεγάλων κατηγοριών. Οπότε, βάσει των κριτηρίων, θα πάνε μπροστά...

Θα λύσει η αλλαγή προσώπων και μιας λίστας διαιτητών το πρόβλημα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου; Ποιος αφελής το πιστεύει αυτό; Ίσως μόνο τα αμνοερίφια του "είμαι μια ομάδα για να μην με κοροϊδεύουν τη Δευτέρα στη δουλειά".

Τελικά ο φαρισαϊσμός δεν έχει εποχή. Μόνο που στα χρόνια των φαρισαίων γύρω από το ναό του Σολομώντα είχαν εγκατασταθεί διάφορα «μαγαζάκια» και ζούσαν όλοι χαρούμενοι. Μέχρι που ήρθε κάποιος και τους τα αναποδογύρισε... Τότε όλοι κατάλαβαν το λάθος τους (;) και λίγο αργότερα τον έβγαλαν από τη μέση...

Η διαφορά με το ποδόσφαιρο του σήμερα; Υπάρχει ο ναός του ποδοσφαίρου, τα μαγαζάκια που στήθηκαν γύρω του και οι φαρισαίοι που περνούν καλά, υποκρίνονται και ενίοτε σκίζουν τα ρούχα τους. Όμως εδώ δεν υπάρχει Μεσσίας, γιατί ο Θεός του ποδοσφαίρου δεν παρεμβαίνει (προς το παρόν τουλάχιστον) στην ανθρώπινη ιστορία...

ΛΥΣΗ; Πρέπει να αλλάξει το σύστημα του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, το οποίο είναι δυστυχώς «ανατολίτικο», όπως και ο γενικότερος πολιτισμός μας, ο οποίος δεν μπόρεσε ποτέ να αφομιώσει ορισμένα από τα θετικά στοιχεία του δυτικού πολιτισμού. Και όλοι γνωρίζουμε ότι το πολιτικά «ανατολίτικο» συνεπάγεται δυνάστευση των πολλών, για να ζει πλουσιοπάροχα ένας και οι αυλικοί του. Μοιάζει με το κοινώς λεγόμενο «τσιμπούρι», που χαίρεται όταν υπάρχει ένας οργανισμός πάνω στον οποίο παρασιτεί, για να του ρουφάει το αίμα... Η φύση πάντοτε διδάσκει. Και εμείς οι Πανιώνιοι ξέρουμε ότι η ομάδα μας δε λέγεται τυχαία ο «αιμοδότης του ελληνικού ποδοσφαίρου». Αυτή η κατάσταση είναι όμως που πρέπει να αλλάξει!

Το έχω ξαναγράψει (http://www.panionianea.gr/2016/03/2_31.html): εφόσον επιλέγουμε επαγγελματικό ποδόσφαιρο πρέπει να εξαλειφθεί το ολιγοπώλιο και να θέσουμε τους όρους για καλύτερη κατανομή των χρημάτων, η οποία να αμβλύνει την σημερινή άδικη κατάσταση στην ποδοσφαιρική αγορά. Το ποδόσφαιρο είναι ΕΝΑ προϊόν και πρέπει να αντιμετωπιστεί έτσι. Όσο και αν – εδώ έρχονται τα αρνητικά στοιχεία του δυτικού πολιτισμού – αυτή τη στιγμή στην UEFA επιχειρείται το αντίθετο.

Πρέπει τα έσοδα από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τους γενικούς χορηγούς και τα λοιπά εμπορικά προϊόντα (π.χ. τηλεοπτικά) να συγκεντρώνονται από την ΕΠΟ ή τη διοργανώτρια αρχή του πρωταθλήματος (με έλεγχο της ΕΠΟ) και να μοιράζονται σε όλες τις ομάδες, με συντελεστές της θέσης στο προηγούμενο πρωτάθλημα. Έτσι, θα τους εξασφαλίζουν μία στοιχειώδη οικονομική ανεξαρτησία και ανταγωνιστικότητα, τους βασικούς πυλώνες δηλαδή ενός υγιούς επαγγελματικού πρωταθλήματος.

Κανένας όμως δε μιλάει για το αυτονόητο. Ειδικά κανένας από τους φαρισαίους που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους. Γιατί ο σκοπός τους δεν είναι να εξυγιάνουν την κατάσταση, αλλά να την διατηρήσουν και να την ελέγξουν προς όφελός τους.

Λουζιτανός