Συγνώμη, τώρα μπορώ να κοιτάξω ψηλότερα;

Γράφει ο Γιώργος Κωτσόπουλος... Από την πρώτη αγωνιστική, για να μην πω και πριν από αυτήν, θέσαμε σαν στόχο (βάση δυναμικού και προϋπολογι...

Γράφει ο Γιώργος Κωτσόπουλος...

Από την πρώτη αγωνιστική, για να μην πω και πριν από αυτήν, θέσαμε σαν στόχο (βάση δυναμικού και προϋπολογισμού της ομάδας) την παραμονή. Το πρωτάθλημα ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις και ανέλπιστα βλέπαμε την ομάδα να περνάει "τρένο" τους αντιπάλους.

Ύστερα άρχισε η πτώση. Κάθετη μάλιστα. Έπαιξαν βέβαια και κάποια βρώμικα παιχνίδια στην πλάτη μας, όπως κάθε χρόνο φυσικά, και λίγο η ψυχολογία πληγωμένη (δεν είναι εύκολο να δουλεύεις πυρετωδώς όλη την εβδομάδα για να σε κατασπαράξει ένα κοράκι την Κυριακή) λίγο οι επαγγελματικοί ρυθμοί που δεν ήταν εύκολο να ακολουθήσουν τα "μωρά" του Ελέ, έφεραν τα συνεχόμενα αρνητικά αποτελέσματα που όλοι βιώσαμε. Το αποτέλεσμα ; Τέσσερις στροφές πριν τη λήξη της χρονιάς να παλεύουμε πραγματικά για την παραμονή μας. Τον πρωταρχικό μας στόχο.

Τα αλλεπάληλα εγκεφαλικά δεν ήρθαν τυχαία. Ας το παραδεχτούμε, εγώ τουλάχιστον μπορώ. Ναι. Είχα βλέψεις για ψηλότερα. Όχι όμως άδικα, ούτε τυχαία. Το πάθος και η ενέργεια που έβγαζαν αυτά τα παιδιά στο χορτάρι μου έδιναν το δικαίωμα να ονειρεύομαι. Ο τρόπος που έκαναν ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό να παίζουν κρυφτούλι στο Ναό για να δραπετεύσουν τελικά με γνώριμες συνταγές με το τρίποντο.

Το ίδιο πάθος και την ίδια ενέργεια είδα και στα τελευταία δύο εντός έδρας παιχνίδια με δυο ομάδες που αν μη τι άλλο σαν μπάτζετ υπερτερούν κατά πολύ της ομάδας μας. Αποδείξαμε όμως έμπρακτα πως αυτός που θέλει τη νίκη είναι πιο κοντά να την κατακτήσει. Τελικά αυτό κάναμε.

Παναθηναϊκός τώρα με ένα πόντο μόλις πιο πάνω και ονειρεύεται πεντάδα. Πάμε στο ΟΑΚΑ απ' όπου έχει φύγει με το διπλό και η κουτσή Μαρία. Εμείς πάλι, έχοντας κατακτήσει (χτικιάσαμε) τον πρώτο στόχο μας μπορούμε να θέσουμε έναν νέο στα γρήγορα ;

Κι αν τερματίσουμε στην πεντάδα αλλά δεν μπορέσουμε να βγούμε Ευρώπη λόγω αδειοδοτήσεων και άλλων τερτιπιών θα έχουμε αποδείξει σε όλους ότι είναι βαριά, πολύ βαριά, η σημαία του συλλόγου και πως την κρατάμε σφιχτά και πάντα ψηλά.

Όπως και νά 'χει, αυτά τα παιδιά με τον Παναγόπουλο στο τιμόνι πια, έχουν αποδείξει ότι αξίζουν να φορούν τη φανέλα του Πανιωνίου, κι αυτό είναι κάτι που το κερδίσαν. Με πάθος, με δύναμη, με τσαμπουκά.