Ο Πανιώνιος όπως τον έζησα... Πανιώνιος από τα «γεννοφάσκια» του δεν ήταν. Παππούδες και θείοι προσπάθησαν να τον κάνουν φίλο της άλλη...
Πανιώνιος από τα «γεννοφάσκια» του δεν ήταν. Παππούδες και θείοι προσπάθησαν να τον κάνουν φίλο της άλλης ομάδας, λόγω της κατοίκησης του στο Παλαιό Φάληρο. Μετακόμισε, όμως στην Νέα Σμύρνη, σε ηλικία 13 ετών, με την οικογένεια του και εκ τότε δηλώνει αγνός Πανιώνιος. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
«Αλλόθρηκος ήμουν, αλλά «μπολιάστηκα», αγάπησα και λάτρεψα τον Πανιώνιο» λέει ο Πάνος Γκίκας που έρχεται στην στήλη «ο Πανιώνιος, όπως τον έζησα» και εξιστορεί τα παιδικά χρόνια του ως βοηθός του φροντιστή Γιάννη Βασιλιά και συμπαίκτης στην εφηβική ομάδα με τον νυν προπονητή του Ιστορικού, Λεωνίδα Βόκολο («λίμπερο έπαιζα εγώ και στόπερ ο Λεό» ).
Ο Πάνος Γκίκας θυμάται τον αείμνηστο Μιχάλη Σταματελάτο να κλαίει στα κάγκελα της Θύρας 3 και την καμπάνα του Αγίου Ανδρέα να χτυπά πένθιμα, την Μεγάλη Παρασκευή, γιατί ύστερα από λίγες ημέρες άρχιζε η προσωπική περιπέτεια του.
«Ο κύριος Μιχάλης συντηρούσε δυο οικογένειες. Την δική του κι αυτή του Πανιωνίου. Έβαλε τον Πανιώνιο πάνω και από την οικογένεια του».
Θυμάται, επίσης, τις επικές ομιλίες του Αλέφαντου στα αποδυτήρια, αλλά μια μορφή δεν πρόκειται να «ξεχάσει» ποτέ. Τον Δημήτρη Μαυρίκη.
«Ο Μήτσος ήταν ο αρχηγός όλων των αρχηγών του Πανιωνίου. Αγάπησε και ταυτίστηκε με τον Πανιώνιο. Όταν μιλούσε στα αποδυτήρια, δεν ακουγόταν «κιχ». Τον σεβόντουσαν όλοι κι ας ήταν κάποιοι καλύτεροι παίκτες από αυτόν. Πολλές φορές στο γήπεδο, κοιτάζω σε μερικά σημεία και νιώθω ότι είναι ακόμα μαζί μας».
Δεν υπάρχουν σχόλια