Άρθρο του Γιώργου Βαλαβάνη... Oκτώ νίκες. Οκτώ «αρσενικές» νίκες. Καθαρές. Πανιώνιες. Μέσα στο γήπεδο. Έξι εντός έδρας. Σε δυο έδρες. Ο...
Oκτώ νίκες. Οκτώ «αρσενικές» νίκες. Καθαρές. Πανιώνιες. Μέσα στο γήπεδο. Έξι εντός έδρας. Σε δυο έδρες. Οι τρείς πρώτες στο 40χρονο «σπίτι» του, το μισογκρεμισμένο, πλέον, Δημοτικό γυμναστήριο. Τρείς, ως φιλοξενούμενος, στο Παλαιό Φάληρο. Δυο εκτός έδρας. Στις έδρες των ομάδων που είχαν τον ίδιο στόχο της παραμονής και στην πιο καίρια χρονική φάση. Όταν, δηλαδή, το δικό τους «πρέπει» της νίκης και στις δικές τους έδρες, τις έχριζε και φαβορί. Και όμως, ο Πανιώνιος νίκησε στο Ρέθυμνο. Έκανε το ίδιο στην Ρόδο και μετά...παράτασης. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο περίτρανη απόδειξη της θέλησης που είχε αυτή η φετινή ομάδα μπάσκετ του «Ιστορικού» να κερδίσει την «μάχη» της παραμονής. Να κάνει πιο μακριές τις «ρίζες» της στην θέση που αξίζει να έχει στο ελληνικό μπάσκετ. Όχι με στόχο να «κλείσει στόματα» που την κατηγόρησαν, σχεδόν για τα πάντα στην διάρκεια της χρονιάς, είτε γιατί έδωσε αιτίες δεινής κριτικής, είτε γιατί «η τρίχα γινόταν τριχιά» στην περιέουσα ατμόσφαιρα της, αλλά για να νικήσει την εσωστρέφεια. Να νικήσει τον ίδιο της ευατό. Να νικήσει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά την «μάχη» με τον χρόνο που τον έκανε «εχθρό» της, παρά τον έγκαιρο σχεδιασμό που άρχισε στα τέλη Ιουνίου, αλλά τελικά κατέληξε να συγκροτεί ομάδα, τον τελευταίο μήνα από την έναρξη του πρωταθλήματος.
Και να το πετύχει με μη Πανιώνια διοίκηση και με τριπλή αλλαγή διοικούντων, από τον Αύγουστο του 2018 μέχρι τώρα. Με την δύναμη της στο ρόστερ να είναι οι Αμερικάνοι παίκτες με ό,τι αυτονόητα συνεπάγεται αυτή η σύνθεση για τον λεγεωνάριο παίκτη που δεν ξέρει καν τα χρώματα του Πανιωνίου και κυρίως την ιστορία του στο ελληνικό μπάσκετ.
Με 14 διαφορετικούς ξένους παίκτες που είτε υπέγραψαν συμβόλαιο, αλλά δεν φόρεσαν την «κυανέρυθρη» φανέλα, είτε έπαιξαν για ελάχιστα λεπτά, είτε γιατί αποτέλεσαν αλλαγή για την...αλλαγή, είτε γιατί αντικαταστάθηκαν, όπως υπήρχε το δικαίωμα των έξι στους δυο γύρους του πρωταθλήματος.
Με δυο Έλληνες παίκτες της περσινής ομάδας που «πονούσαν» την φανέλα, με μία, μόλις, μεταγραφή «πενταδάτου» παίκτη(Παπαντωνίου), με δυο παίκτες της Ακαδημίας (Δημητρακόπουλος, Ρουμελιώτης) και ακόμα τέσσερις νέους παίκτες (Καμαριανός, Χουγκάζ, Καραμαλέγκος, Παπαδημητρίου) που λόγω της πίεσης των θετικών αποτελεσμάτων, αλλά και των εκάστοτε προπονητικών εκτιμήσεων, δεν έπαιξαν, δεν κλήθηκαν να «κολυμπήσουν σε βαθιά νερά», αλλά σ’ αυτό το «κοντό» ρόστερ των 7-8 συμπαικτών τους, βοήθησαν παρά πολύ στις προπονήσεις και στην προετοιμασία κάθε αγώνα.
Και κυρίως με 5 διαφορετικούς προπονητές, εκ των οποίων ο ένας είχε δυο θητείες στην ίδια σεζόν.
Οκτώ νίκες. Μπορεί να γίνουν και εννέα στην τελευταία αγωνιστική. Θα μπορούσαν, κάλλιστα, να ήταν και 12-13 και ο Πανιώνιος να είχε θέση στα πλει οφ για να «τρελλαίνει» όσους ήθελαν να τον «σπρώξουν» σε υποβιβασμό, εκτός συλλόγου και όσων τον έβλεπαν με «μισό μάτι», με καχυποψία, με την ίντριγκα να πρωταγωνιστεί, με συνεχή τόνωση της κακοφημίας, από την εσωστρέφεια του συλλόγου.
Οκτώ νίκες φέτος. Εφτά πέρυσι. Πρόοδος θα μπορεί να ισχυριστεί οποιοσδήποτε είρων; Όχι και σε καμία περίπτωση. Οκτώ νίκες, όμως, πέντε αγωνιστικές πριν τελειώσει το πρωτάθλημα. Πετώντας έγκαιρα το άγχος στην θάλασσα του Φλοίσβου, αντί του «εφιάλτη» της τελευταίας αγωνιστικής, πέρυσι. Πέντε αγωνιστικές πριν από το τέλος και χωρίς, ο Πανιώνιος, να ασχολείται ή να περιμένει ή να προσδοκά ή να επιζητεί εύνοια άλλων αποτελεσμάτων. Το αντίθετο. Με «κόντρα» τα «περίεργα» αποτελέσματα άλλων αγώνων, δεν «έπεσε» ποτέ από την δέκατη, ενδέκατη ή δωδεκάτη θέση (ακόμα και στις 8 συνεχόμενες ήττες δυόμισυ μηνών). Και ποτέ δεν φοβήθηκε, εντός της ομάδας, ότι θα μπεί στην ζώνη του υποβιβασμού. Και δεν μπήκε, γιατί είχε και πίστη και σχέδιο, αγωνιστικό και εξωαγωνιστικό, να μην βρεθεί αυτή την θέση.
Η απουσία των οργανωμένων...
Η συγκεκριμένη ομάδα βρέθηκε στην «απομόνωση» των οργανωμένων οπαδών της. Πορεύτηκε, χωρίς το πλεονέκτημα της δυναμικής κερκίδας και της γνωστής ατμόφαιρας που θα μπορούσε να είχε και ουσιαστικά οι άδειες θέσεις, έδιναν παρόμοια εικόνα με τις έδρες του Κολοσσού, της Κύμης, του Ρεθύμνου, του Χολαργού. Oι παίκτες κουράστηκαν να καλούν τον κόσμο να έρθει στο γήπεδο και πριν από το τέλος του πρώτου γύρου σταμάτησαν να το κάνουν, αφού ένιωθαν ότι με καμία νίκη δεν θα άλλαζαν οι αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων, οι Αμερικάνοι έβλεπαν βίντεο άλλων εποχών και απορούσαν για το πότε θα έβλεπαν ιδίοις όμμασι την ίδια εικόνα. Ο Ντόρσει δεν έφυγε τυχαία από τα...χέρια που έκαναν οι φίλαθλοι στα παιχνίδια με Περιστέρι και ΑΕΚ. Ο Νώντας δεν έγραψε τυχαία να «σταματήστε να λέτε διάφορα για τον Πανιώνιο που έκανε πέντε νίκες, να σέβεστε αυτό που πετύχαμε», γιατί η μεγαλύτερη αναπαραγωγή καχυποψίας, κακοφημίας, δυσπιστίας για την διοίκηση και την ομάδα, γινόταν μέσα από τον Πανιώνιο και δινόταν ως «μασημένη τροφή» σε κάθε αντίπαλο.
Η διοίκηση και οι συνεργάτες της άκουσαν τα...«πάντα, όλα». Η αποστροφή των οργανωμένων, έμοιαζε και με «αυτομαστίγωμα», γιατί δεν ήταν κοντά στην ομάδα με την οποία έχουν ταυτίσει μεγάλο μέρος της καθημερινότητας τους και είναι τρόπος ζωής γι’ αυτούς.
Όπως και εκείνη η ειρωνική ευχή των υποψήφιων αγοραστών της ΚΑΕ, με το υστερόγραφο «λευτεριά στον μπασκετικό Πανιώνιο», ήταν ένα έξτρα κίνητρο να αποδειχτεί ότι ο Πανιώνιος δεν ήταν δεσμευμένος από την οικογένεια που έχει μεταβιβάσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών (απομένει η έγκριση της ΕΕΑ στις 9 Μαίου), δεν άφησε χρέη, πλήρωσε την μισθοδοσία του προηγούμενου Σεπτεμβρίου και κατέθεσε την εγγυητική επιστολή των 60.000 ευρώ στην ιδιοκτησία της ΚΑΕ, ως όφειλε να κάνει. Το «μπρός-πίσω» και πάλι «μπρος» και πάλι «πίσω», ήταν χρονικά επιζήμιο για τον Πανιώνιο που δεν ολοκλήρωσε τον σχεδιασμό του Σκουρτόπουλου. Σε καμία περίπτωση, όμως, ο γιατρός, δεν θα μπορούσε να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του και να καταστρέψει τον Πανιώνιο. Πρώτον, γιατί θα «σκότωνε» την περσινή σωτηρία της ομάδας που πέτυχε με τα «δόντια» και φυσικά εξαιτίας της δεδομένης κατακραυγής που θα δεχόταν.
Το πρόβλημα του Σταύρου Αλευρογιάννη ήταν συμπεριφορικό. Το κούνημα του δαχτύλου στο Ρέθυμνο για το προσωπικό ξέσπασμα στην εξασφάλιση της παραμονής από το αποτέλεσμα του αγώνα στην Αμαλιάδα, η λεκτική στοχοποίηση ατόμων που δεν γνώριζε καλά, αλλά τα υποπτευόταν και τους έχριζε «εχθρούς» και η προσωπική κατανάλωση του στα social media, απαντώντας ακόμα και από τον...ύπνο του σε πρώην φίλους, συνοδοιπόρους πριν...αναλάβει την ΚΑΕ και κάθε έναν αφανή «άρχοντα» του πληκτρολογίου, επισκίασαν τις πράξεις του.
Αντίθετα, η νυν διοίκηση έχει επιλέξει ακριβώς τον αντίθετο δρόμο στον επικοινωνιακό τομέα και παρά τα όσα έχει...ακούσει και της έχουν καταλογισθεί αίολα, δεν ασχολείται με ατέρμονες, διαδικτυακές κόντρες. Αποστασιοποιμένη στάση από την ΚΑΕ, κράτησε και η διοίκηση του ερασιτέχνη Πανιωνίου που δεν όρισε εκπρόσωπο της ή ακριβέστερα όρισε τον αντιπρόεδρο της, Χρήστο Δάρα, αλλά ματαιώθηκε η είσοδος του στο Δ.Σ., γιατί δεν είχε την ομόφωνη γνώμη της ΠΑΕ. Μάλλον, η ΚΑΕ ήταν η «Σπιναλόγκα» του Πανωνίου.
Και όμως, ειδικά οι νίκες με αντίπαλους το Περιστέρι και την ΑΕΚ, εκτός της βαθμολογικής σημασίας που είχαν, όταν στην ίδια αγωνιστική, γινόντουσαν τα «αδύνατα-δυνατά» σε άλλα παιχνίδια της ίδιας αγωνιστικής από τις ομάδες που ήταν χαμηλότερα στην βαθμολογία, ήταν νίκες για τα...γούστα. Τα Πανιώνια γούστα. Γιατί στα συγκεκριμένα παιχνίδια του πρώτου γύρου, ο χλευασμός των αντιπάλων για την αποχή των οργανωμένων φιλάθλων του Πανιωνίου, είχε την πιο αποστομωτική απάντηση με διτό παραλήπτη.
Κι ας τις γιόρτασαν αυτές τις πέντε νίκες του δεύτερου γύρου και ιδιαίτερα τις τρείς εντός έδρας, οι 300-400 πιστοί που προσπάθησαν να κάνουν «έδρα» το «Σοφία Μπεφόν» και το οποίο αποδείχτηκε γούρικο. Δεκαπέντε στο κάγκελο της μίας γωνίας του γηπέδου, χωρίς να χρειάζονται συστάσεις για το «old school», στο κέντρο της εξέδρας, 30-40 μεσήλικες και νεότεροι στο κέντρο που επίσης δεν χρειάζονται συστάσεις για τα γνώριμα πρόσωπα τους και αρκετοί άνω της μέσης ηλικίας που έχουν αποδείξει στο πέρασμα των χρόνων ότι όσο παίζει η φανέλα του Ιστορικού, όποιες διαφωνίες ή αντιπάθειες κι αν έχουν με διοικητικά πρόσωπα, παίκτες προπονητές, είναι στην θέση τους, με εισιτήρια διαρκείας. Και φυσικά, αυτοί που συντέλεσαν στις δυο συνεχόμενες ανόδους των δυο «πέτρινων» χρόνων. Ούτε αυτοί χρειάζεται να αναφερθούν ονομαστικά. Είναι γνωστοί.
Ένας εξ’ αυτών έχει συμπορευτική παρουσία σε όλες τις φάσεις που διένυσε η ομάδα και οι διοικήσεις της στην φετινή περίοδο. «Εντός, εκτός και επί τα αυτά», με διακριτικότητα και διάθεση βοήθειας, χωρίς την διεκδίκηση παραγοντικής δόξας.
Τα εισιτήρια είχαν πτωτική πορεία και μετά βίας κάλυπταν τα έξοδα των τεσσάρων αγώνων στο Π. Φάληρο.
Ο Πανιώνιος είχε ελάχιστες συμμαχίες με άλλες ομάδες. Ουσιαστικά μηδαμινές, γιατί η εσωτερική καχυποψία, εξωτερικευόταν. Σ' αυτό το «αγγελικά πλασμένο» επαγγελματικό πρωτάθλημα, ο Πανιώνιος ανανέωσε την παρουσία του μόνο με δικά του αποτελέσματα και χωρίς την προσμονή άλλων ευνοϊκών αποτελεσμάτων και διατήρησης ισορροπιών και μέσα στην «λίγκα».
Το μεγαλύτερο «credit» της παραμονής στον Φραγκιά
Ο Σκουρτόπουλος σχεδίασε το 50% της ομάδας, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 2018, αλλά δεν έκανε ποτέ προπόνηση στους 5 Αμερικάνους παίκτες που είχε επιλέξει (Μπέρι, Πρίτ, Χιλ, Πόιντερ, Σκιν). Ο Χουγκάζ που ανέλαβε δύσκολη αποστολή (2/9), σαράντα ημέρες πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος, αλλά χωρίς τον χαρακτηρισμό «αυτοκτονίας», όπως στην προηγούμενη θητεία του στον ίδιο πάγκο, την χρονιά του υποβιβασμού, αντικατέστησε τον Πόιντερ με τον Σίνγκλερ, τον Πρίτ με τον Μπράουν και τον Σκιν με τον Τέιλορ, ενώ αποκτήθηκε ο Χάρις και ο Τζόνς. Από τις επιλογές του Σκουρτόπουλου, συνέχισε μόνο ο Μπέρι. Ο Αλεξανδρινός Κρις πέτυχε την πρώτη νίκη της ομάδας στην 3η αγωνιστική.
Τον διαδέχτηκε ο Βασίλης Φραγκιάς (31/10) που επέστρεψε στο ελληνικό πρωτάθλημα, ύστερα από 4 χρόνια στο εξωτερικό και στην Μέση Ανατολή. Δικές του επιλογές ο Ντόρσει αντί του Τζόνς, ο Γούντ αντί του βραχύσωμου Μπράουν και η ένταξη των Παπαντωνίου και Παπαδημητρίου.
Ο Φραγκιάς πέτυχε την δεύτερη νίκη της ομάδας στην 6η αγωνιστική. Αποχώρησε ύστερα από 28 ημέρες παρουσίας στον πάγκο.
Τρίτος προπονητής ο Νίκος Οικονόμου που έχει καθοδηγήσει τον Πανιώνιο στην επιστροφή του στην Α1 από την Α2 κατηγορία. Στην θέση του Γούντ που έφυγε, ήρθε ο Όστιν, ενώ στην πρώτη αλλαγή του δεύτερου γύρου, αντικατέστησε τον Σίνκλερ με τον Ελ Αμίν. Στην 8η αγωνιστική πέτυχε την τρίτη νίκη του Πανιωνίου. Ακολούθησαν 8 ήττες σε δυόμισυ μήνες και η λύση της συνεργασίας. Η ομάδα θα μπορούσε να είχε τελειώσει τον πρώτο γύρο, τουλάχιστον, με 4 ή ακόμα και 5 νίκες, αν είχε επικρατήσει στις έδρες του Περιστερίου και του Χολαργού. «Άγγιξε» την νίκη, αλλά έφυγε ηττημένη και ενώ είχε όλες τις προδιαγραφές και προϋποθέσεις να το κάνει.
Η επιστροφή του Βασίλη Φραγκιά (8/2), ήρθε ως «μάννα εξ’ ουρανού» και με εξωδιοικητική προτροπή από τον προαναφερόμενο αφανή φίλαθλο που πήρε και την ανάλογη πρωτοβουλία, παρά το ξαφνικό διαζύγιο που είχε γίνει...
Η διοίκηση έλυσε τις όποιες παρεξηγήσεις είχαν δημιουργηθεί από την βραχύσωμη πρώτη φάση συνεργασίας, ο προπονητής ένιωθε υποχρέωση προς την ομάδα και τις προσωπικές δυνατότητες του ότι έπρεπε να τελειώσει την...δουλειά που είχε μείνει, όχι μόνο στην...μέση, αλλά μόλις στην αρχή της. Το «γυαλί κόλλλησε» με μοναδικό γνώμονα την παραμονή του Πανιωνίου.
Έγινε στην πιο κατάλληλη χρονική φάση, λόγω της αξιοποίησης της μηνιαίας διακοπής του πρωταθλήματος. Παρέλαβε την ομάδα σε σημείο που ήταν πιο πίσω απ’ εκείνο που την είχε αφήσει.
Με μια «καμμένη» αλλαγή στο ξεκίνημα του δεύτερου γύρου, αντικατέστησε τον Ελ Αμιν με τον Χάμιλτον και στο δίλλημα πλει μέικερ ή σέντερ, επέλεξε την ενίσχυση της πρώτης θέσης, με τον Μακ Κι, ενώ έκανε και πλήρη αλλαγή πλεύσης στην επιλογή, λόγω των αδιάφορων επιλογών που του προτάθηκαν για τον παρτενέρ του Ντόρσει. Πέντε νίκες σε εννέα παιχνίδια. Πέντε στοχευμένες νίκες. Στην περίπτωση του Φραγκιά, δεν είναι, όμως, τα αποτελέσματα που κρίνουν την επιβίωση ή όχι κάθε προπονητή. Στην δεύτερη θητεία του, ο «Φράγκι» ήξερε ότι δεν είχε κανένα δικαίωμα προσωπικής αποτυχίας που θα έφερνε, ταυτόχρονα, τον Πανιώνιο στο χείλος του υποβιβασμού. Η εμπειρία του ήταν αναμφισβήτητη και την αξιοποίησε στο έπακρο. Η προσαρμογή της ομάδας στην νέα έδρα της, ήταν επιπρόσθετο εμπόδιο, όπως και το «πέρα-δώθε» από το «Βαρίκας» στο «Μπεφόν» και αντιστρόφως, κάθε εβδομάδα.
Το μεγαλύτερο «παράσημο» για τον Φραγκιά είναι η ψυχολογική διαχείριση και αντιμετώπιση κάθε παίκτη, ξεχωριστά και στο σύνολο της ομάδας. Χρειάστηκε να βάλει τον εγωϊσμό του προπονητή, κάτω από την ομάδα, αλλά ουδέποτε έχασε το «τιμόνι» από τα χέρια του. Ο Φραγκιάς έκανε μιάμισυ ώρα προπόνηση και μπορεί να μιλούσε τηλεφωνικά και για δυο ώρες με τους περισσότερους παίκτες του για να επιλύσει το μικρό ή μεγαλύτερο πρόβλημα του καθενός. Την κακή διάθεση, τα «μούτρα»,την έξτρα άδεια και άλλα αρκετά που έλυσε, χωρίς να χρειαστεί να είναι αυστηρός, αν και λόγω χαρακτήρα και έχοντας πολύ χιούμορ, δεν θα εφάρμοζε τέτοια τακτική. Υπήρξαν πειθαρχικά παραπτώματα που παραπέμφθηκαν στην διοίκηση. Ο Φραγκιάς τα άφησε εκτός αποδυτηρίων και ουδέποτε έχασε τον έλεγχο τους. Στις προπονήσεις τους δέχτηκε όλους, βλέποντας το «δάσος» του ομαδικού στόχου, παρά το «δένδρο» της υπερίσχυσης του προπονητή έναντι κάθε παίκτη του.
Ακόμα και σε ημέρες που η ομάδα έδειχνε χαλαρότητα, όταν ερχόταν η ώρα της κρίσης στους αγώνες, οι παίκτες έπαιξαν για την υστεροφημία τους, για την αξία τους, αλλά και για τον προπονητή τους, με τον οποίο είχαν ανακτήσει την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπο του και αυτός είχε διευκρινίσει τον ρόλο του καθενός. Αποκορύφωμα η νίκη επί της ΑΕΚ. Με εφτά παίκτες...
Στο προπονητικό επιτελείο, ο Βαγγέλης Κουτσοκέρας ήταν ο μεγαλύτερος survivor. Aκλόνητος στην θέση του άμεσου συνεργάτη και των τριών προπονητών, σε σημείο να γίνεται και το ανάλογο...χιούμορ για τον Τρικαλινό που «πριόνιζε» την καρέκλα του πρώτου. Η εμπειρία του από την θητεία του στον Ολυμπιακό, την δουλειά του σκάουτινγκ στην Ευρωλίγκα και έχοντας δεί περισσότερους από 30 ξένους για τις επιλογές που έγιναν τελικά, ο Κουτσοκέρας είχε σημαντική συμβολή, χρονικά και αξιακά στην παραμονή της ομάδας.
Αυτός που μπήκε αθόρυβα στον πάγκο, συνέχισε να δουλεύει το ίδιο αθόρυβα, αποτέλεσε τον καθοριστικό παράγοντα εξομάλυνσης εσωτερικών αναταράξεων και πρόσωπο που συνεργάστηκαν αγαστά μαζί του, κυρίως οι νεότεροι παίκτες, ήταν ο γνώριμος Θανάσης Κωνσταντώνης. «Κυματοθραύστης» και «πυροσβέστης» σε αρκετές καταστάσεις, ο Κωνσταντώνης με την μακρόχρονη παρουσία και ευθύνη δημιουργίας και στελέχωσης της ακαδημίας μπάσκετ του Πανιωνίου, άξιζε της ευκαιρίας να δουλέψει στην ανδρική ομάδα, αν και στην συγκεριμένη χρονική στιγμή ένταξης του, η ίδια η ομάδα είχε ανάγκη την παρουσία του...
Και η συμβολή του «ποδηλάτη»-γυμναστή, Κώστα Μασούρα που έκανε συντήρηση φυσικής κατάστασης σε κορμιά και πόδια που είχαν κάνει χιλιάδες χιλιόμετρα...
Η υπεραξία της μετοχής του Ντέβιον Μπέρι
Ο σχεδιασμός της ομάδας, ακόμα και αν ανατράπηκε 4 φορές στην διάρκεια της περιόδου, άρχισε εγκαίρως, από τον Ιούλιο του 2018, με προπονητή τον Θανάση Σκουρτόπουλο και πέντε υπογεγραμμένα συμβόλαια Αμερικάνων παικτών, εκ των οποίων το ένα, αυτό του Ντέβιον Μπέρι, ανήκει στον πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος, πρώτο σε 4 στατιστικές κατηγορίες, τρισάκις ΜVP αγωνιστικής και συμπερασματικά στο 40% της φετινής παραμονής.
Και ο Μπέρι έχει θέση, χωρίς δεύτερη σκέψη, δίπλα στους σπουδαίους Αμερικάνους παίκτες που έχουν φορέσει την ίδια φανέλα, όπως εύστοχα έχουν αναφέρει και συγκρίνει οι φιλάθλοι του Πανιωνίου, γνωρίζοντας...καντάρια μπάσκετ και γνωρίζοντας να αξιολογούν τον σταρ-Αμερικάνο από τον «ιμιτασιόν»-Αμερικάνο.
Ειδικά η περίπτωση του Μπέρι, ήταν το αποτέλεσμα της καλής συνεργασίας του Χρήστου Χριστοδούλου και του εκπροσώπου του παίκτη για την υπογραφή του συμβολαίου που ήταν και το υψηλότερο στην φετινή ομάδα, γιατί ο πρώτος ήθελε να υλοποιήσει την εισηγήση του Σκουρτόπουλου και ο δεύτερος εγγυήθηκε για το μέγιστο κίνητρο του παίκτη στην επανέναρξη της καριέρας του και το απέδειξε περίτρανα.
Ο Ντόρσεϊ ήρθε ως σταρ στον Πανιώνιο, αλλά ο Μπέρι ήταν αυτός που κράτησε τον Πανιώνιο στην κατηγορία, γιατί είχε την μεγαλύτερη συμμετοχή και στις 8 νίκες, με ηγετικό ρόλο και την μπάλα στα χέρια του, όταν «έκαιγε» και ήξερε ότι έπρεπε να την πάρει. Κι ας χρειαζόταν σε αρκετές φάσεις, το ένα εκ των...τριών φάουλ και επαφών που του γινόντουσαν.
Θα είναι κατόρθωμα να συνεχίσει ο Μπέρι στον Πανιώνιο που έχει αγαπήσει και ταυτίστηκε με τν αγωνιστική βιωσιμότητα της ομάδας. Και λόγω των αυξημένων οικονομικών απαιτήσεων του (γι' αυτό δούλεψε όλη την χρονιά στην ευκαιρία που του έδωσε ο Πανιώνιος) και εξαιτίας των φιλοδοξιών για υψηλότερους στόχους άλλης ομάδας. Θα είναι απογοητευτικό, όμως, αν ο Μπέρι δεν πάει σε ομάδα που είναι δυο επίπεδα πιο ψηλά από τον Πανιώνιο στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό και λόγω καλής οικονομικής προσφοράς, χαμηλώσει τον πήχη της αγωνιστικής ανάτασης του.
Υ.Γ. Περνώντας έξω από το μισογκρεμισμένο “Αρτάκης», το θέαμα της κατεδάφισης σε συνδυασμό με τις αμέτρητες θύμησες ιστορίας, δεν αντέχεται για περισσότερο από δυο-τρία λεπτά. Μια ευχή μόνο και μια προσδοκία. Να μην αργήσει να επιστρέψει ο Πανιώνιος, γιατί «σαν το σπίτι δεν έχει πουθενά».
Στα ίδια χώματα και σ' ένα σύγχρονο γήπεδο, ο Πανιώνιος να επιστρέψει δυνατός, εδραιωμένος στο ελληνικό μπάσκετ και έχοντας ευρωπαϊκή εκπροσώπηση. Και να μην χρειαστεί να «ξενιτευτεί» ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια