«Θα το ‘χω κάψει μόνος μου»

Του Ευάνθη Γκόγκουλη Είχα διαφωνίες με συναδέλφους, πριν τον αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης, επειδή είχα πει ότι θα αποδεχόμουν και την...

Του Ευάνθη Γκόγκουλη

Είχα διαφωνίες με συναδέλφους, πριν τον αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης, επειδή είχα πει ότι θα αποδεχόμουν και την ήττα σε εκείνο το ματς, αρκεί το… μαγικό τζίνι να μου διασφάλιζε τη νίκη με οποιοδήποτε σκορ (όχι την πρόκριση) στον πρώτο ημιτελικό με τον ΠΑΟΚ.

«Μα να βγεις στην Ευρώπη είναι η ουσία», μου αντέτειναν ή άλλα του στιλ «και να νικήσουμε και να πάμε στον τελικό θα μας αφήσουν να το πάρουμε;» Δεν άλλαξα γνώμη, αν και κλονίστηκα, ομολογώ, με την κακή εμφάνιση του δευτέρου ημιχρόνου και τη συμπτωματική αποφυγή της ήττας από τους Αρκάδες. Αλλά ακόμα πιστεύω!

Μαζί μου πιστεύουν κι άλλοι. Το ένιωσα για πρώτη φορά με την υποδοχή που επιφύλαξε ο κόσμος στους παίκτες μετά το ματς του Σαββάτου, το εισπράττω μέσα από την ομάδα, αλλά και από τον κόσμο στα social media όσο πλησιάζει η ώρα.  Έχει τη δύναμη αυτός ο σύλλογος να κάνει και τα ακατόρθωτα να μοιάζουν εφικτά, ακόμα κι όταν προηγουμένως έχει δυσκολευτεί αφάνταστα με το απλό. Η ιστορία του μας έχει διδάξει, άλλωστε, ότι τα καταφέρνει καλύτερα στα δύσκολα, όταν οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του. Είχα χρησιμοποιήσει και παλιότερα τη γνωστή απάντηση του Μακρυγιάννη στον Δεριγνύ, που μας ταιριάζει γάντι:

«Παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε· τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν· κι όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση όπου είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη· και θα ιδούμε την τύχη μας, οι αδύνατοι με τους δυνατούς».

Ήταν, μήπως, δυνατός ο Πανιώνιος το 1979; Ναι, δεν λέω, παιχταράδες ο Αναστόπουλος, ο Μωραϊτέλης, ο Μαυρίκης, ο Λίμα και ο Παθιακάκης, αλλά τότε ήταν που η ομάδα δεν πέτυχε για μοναδική φορά στην ιστορία της νίκη εκτός έδρας και απέφυγε τον υποβιβασμό την τελευταία στιγμή. Ήταν στα όρια της τρέλας ότι απέκλεισε με πεντάρα στη ρεβάνς τον Άρη (που λίγους μήνες αργότερα θα έριχνε τρία στην Περούτζια), τον Ολυμπιακό που έβαζε τις βάσεις για τετραετή κυριαρχία και ότι στον τελικό νίκησε την καλύτερη ΑΕΚ όλων των εποχών. Πίστεψαν, όμως, οι παίκτες, πίστεψε και ο κόσμος. Κι έγινε!

Ή μήπως ήταν ομαδάρα ο Πανιώνιος του 1998; Με Βόκολο και Μάντζιο είχε πέσει δυο φορές στη Β’ Εθνική, τη δεύτερη μάλιστα έπαιζαν κι ο Σαπουντζής, ο Φύσσας, ο Ναλιτζής κι ο Κατσαμπής. Παιχταράδες όλοι τους, σημαίες, τους αγαπάμε, αλλά για να αποφύγουν τον υποβιβασμό πάλευαν κι εκείνη τη χρονιά στο πρωτάθλημα, με χειρότερες μάλιστα συνθήκες οικονομικά. Πιο δύσκολο φαινόταν τότε να συμβεί ό,τι συνέβη. Κι όμως, λίγα λεπτά πριν τον πρώτο ημιτελικό με τον ΠΑΟΚ, ο σουβλατζής απέναντι από τον Άγιο Ανδρέα και δίπλα στον Νίκο, είχε κάνει τον παρακάτω διάλογο με πελάτη συνοπαδό:

-Αν νικήσουμε 3-0, θα στο κάψω το μαγαζί!
-Ναι, αν νικήσουμε 3-0, εσένα θα περιμένω, θα το ‘χω κάψει μόνος μου!

Δεν το έκαψε φυσικά, αλλά πίστευε. Όπως πίστευαν οι παίκτες, ο Χρήστος Εμβολιάδης, ο κόσμος που βρέθηκε κοντά στην ομάδα σε όλα τα ματς και τον τελικό. Όπως πιστεύεις τώρα κι εσύ, που διαβάζεις όλα αυτά κι ας προτιμούσες νίκη επί του Αστέρα. Κι ας έχεις στην άκρη του μυαλού σου ότι σε λίγες ώρες το όνειρο μπορεί να έχει σβήσει, υποχρεώνοντας μας να επιστρέψουμε στην πεζή καθημερινότητα.

Γι’ αυτές τις στιγμές έγινες Πανιώνιος, γι’ αυτά τα παιχνίδια ζεις.