Του Βαγγέλη Πισσία... Στον έγκριτο ιστότοπο του SPORT 24 δημοσιεύεται άρθρο του κ. Δημήτρη Σαμόλη σχετικό με τους λόγους που εμποδίζου...
Στον έγκριτο ιστότοπο του SPORT 24 δημοσιεύεται άρθρο του κ. Δημήτρη Σαμόλη σχετικό με τους λόγους που εμποδίζουν την συμμετοχή των Ιρανών παικτών του Πανιωνίου σε πιθανή αναμέτρηση με την Ισραηλινή ομάδα Μακάμπι του Τελ Αβίβ –και όχι της Μακαμπί της Χάϊφα, έχει σημασία και αυτό…
Θέλοντας να πιστεύουμε ότι οι απόψεις που περιέχονται σε αυτό το άρθρο οφείλονται σε ανθρώπινο λάθος, ή σε παραπληροφόρηση, θέτουμε υπόψη σας επιχειρήματα που θεωρούμε ότι αποκαθιστούν την αλήθεια, με την προσδοκία ότι θα τα δημοσιεύσετε.
Στο άρθρο αυτό εμφανίζεται ο όπως τον μάθαμε οξύθυμος αλλά ταυτόχρονα συμπαθής (δεν παίζει μπαμπέσικα, δεν βιαιοπραγεί, δεν υβρίζει) και, προπαντός, προικισμένος με οξύτητα ποδοσφαιρικού μυαλού και με υψηλή τεχνική κατάρτιση Μασούντ να μην ακολουθεί την ομάδα του στο Ισραήλ φοβούμενος την τιμωρία του από την Ιρανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία. Αδικείται όμως ο άνθρωπος Μασούντ με αυτή σας την περιγραφή, καθώς δεν είναι πιστεύουμε ο φόβος που τον οδηγεί στην δυσάρεστη για εμάς τους φίλους του Πανιωνίου απόφασή του αλλά η συνείδησή του.
Πριν προχωρήσουμε όμως, με όσο λιγότερα λόγια είναι δυνατό, στη διατύπωση της γνώμης μας για το πρόβλημα της προσωπικής συνείδησης των αθλητών και ιδιαίτερα των ποδοσφαιριστών που μετέχουν σε ένα απολύτως επαγγελματικό άθλημα, πριν ακόμη πούμε δύο λόγια για την πολιτική του διάσταση, να κάνουμε μια ποδοσφαιρική πρόβλεψη για τον αγώνα του Πανιωνίου με την Μακάμπι.
Ο Πανιώνιος δεν θα χάσει με την απουσία του Μασούντ τις πιθανότητες πρόκρισής του. Όσοι γνωρίζουν την λογική αλλά και την ψυχολογία και την «καρδιολογία» του ποδοσφαίρου γνωρίζουν πως η απουσία ενός μεγάλου παίκτη δεν είναι πάντοτε σημαντική. Ο μεγάλος παίκτης προσφέρει στην ομάδα του και αν ακόμη απουσιάζει σε ένα δυο παιχνίδια, εαν βέβαια έχει δεθεί με αυτήν και την έχει βοηθήσει στο δέσιμό της, στην φιλοσοφία της, στην ψυχική της ισορροπία, στην εφαρμογή της ταχτικής της και στην κίνησή της στη διάρκεια του αγώνα. Άλλωστε και οι προπονητές δεν παίζουν μέσα στο γήπεδο αλλά βρίσκονται βαθειά μέσα στον αγώνα.
Ας δούμε τώρα το πρόβλημα.
Σε ένα θέμα σαν αυτό που προέκυψε, συνειδησιακό και ταυτόχρονα πολιτικό, εκείνο που πρέπει ο καθένας να κάνει, είναι να θέσει το πραγματικό πρόβλημα στην σωστή του βάση, να προστατεύσει την αξιοπρέπεια του ποδοσφαιριστή και να μην τον εμφανίζει σαν ένα φοβισμένο ανθρωπάκι. Να σκεφτεί ακόμη, ότι δεν μπορούμε να λέμε «πρώτα η ομάδα και μετά η συνείδηση του ποδοσφαιριστή», γιατί τότε θα χαθεί ολότελα το ήθος, ούτε αρκεί να λέμε απλά «μακριά η πολιτική από τον αθλητισμό» και να μη βλέπουμε τις πολιτικές σκοπιμότητες, πέρα από τις οικονομικές, που κυριαρχούν σε αυτό. Μια και ο Μασούντ, χωρίς να παραλείπω τον άλλο Ιρανό ποδοσφαιριστή, τον μόλις αφιχθέντα Χατζησαφί, δεν δείχνει να επιθυμεί –για κάποιους, σεβαστούς, λόγους- να πολιτικοποιήσει το πρόβλημά του, ας σκεφτούμε εμείς τις 2, 3, αληθινές και αναμφισβήτητες παραμέτρους που το καθορίζουν. Αποφεύγοντας βέβαια να πέσουμε στην παγίδα της πολιτικής προπαγάνδας που προανέφερα και κάνοντας μια προσπάθεια να το καταλάβουμε και σαν δικό μας πρόβλημα, για τους εξής λόγους:
- Όπως η Τουρκία αποτελεί για την Ελλάδα και την Κύπρο κράτος εισβολής και κατοχής, σε εδάφη που θεωρούνται με βάση την ιστορία αδιαπραγμάτευτα, έτσι και το Ισραήλ θεωρείται από το Ιράν και πολλές ακόμη χώρες, σύμφωνα με αποφάσεις του ίδιου του ΟΗΕ, κράτος εισβολής και κατοχής.
- Με αυτό το δεδομένο πώς θα απαντούσαμε στο ερώτημα
εάν Κύπριοι ποδοσφαιριστές θα έπρεπε να δεχτούν να λάβουν μέρος σε ποδοσφαιρικό αγώνα ενάντια σε ομάδα που θα εκπροσωπούσε το τουρκοκυπριακό κρατικό μόρφωμα, το ονομαζόμενο «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», ή ενάντια σε ομάδα που το εκπροσωπεί δια μέσου του τοπικού δήθεν εθνικού τους πρωταθλήματος, σε κάποια διεθνή ομοσπονδία; Θα σήμαινε αυτό έμμεση αποδοχή της de facto κατοχής των κυπριακών εδαφών που επιβλήθηκε από την τουρκική εισβολή και έμμεση αναγνώριση του τουρκοκυπριακού μορφώματος ή όχι;
- Για πολλές χώρες, αραβικές στην πλειοψηφία τους, αλλά και για το Ιράν πιο συγκεκριμένα τα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη έχουν την ίδια ιερότητα και σημασία που έχουν για τον ελληνισμό, την Ελλάδα εν προκειμένω, τα εδάφη της κυπριακής Δημοκρατίας. Η απόλυτη άρνηση του Ισραήλ να συμμορφωθεί με τις αποφάσεις του ΟΗΕ, όπως και της Τουρκίας να συμμορφωθεί με αντίστοιχες αποφάσεις του ίδιου οργανισμού αφήνει άραγε περιθώρια για «παράβλεψη», στο όνομα του «δε βαριέσαι αδελφέ, με την πολιτική θα ασχολούμαστε τώρα»;
- Τα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη και η δημιουργία σε αυτά κατοχικού κράτους με παρουσία στρατευμάτων, η εκδίωξη του ελληνοκυπριακού πληθυσμού και η απειλή για επέκταση της κατοχής αποτελεί παρόμοια κατάσταση με αυτό που συμβαίνει, όπως γνωρίζουμε, στην Παλαιστίνη. Με την διαφορά ότι στην Κύπρο υπήρξε ένα είδος ανακωχής και μια δρομολόγηση εξελίξεων με κυριότερη την ένταξη της όλης Κύπρου στην Ε.Ε. ενώ αντίθετα στην Παλαιστίνη η κατοχική βία συνεχίζεται, η επέκταση της ισραηλινής κατοχής επεκτείνεται καθημερινά με νέους επικοισμούς, κατά παράβαση των συνεχών –όμως χλιαρών και υποκριτικών συνήθως- αποφάσεων της «Διεθνούς Κοινότητας».
- Αυτά δεν είναι δικά μας λόγια, είναι η σκληρή πραγματικότητα που περιγράφει με εντιμότητα και ήθος ακόμη και ένας εβραίος παγκοσμίως γνωστός διανοούμενος, ο Νοάμ Τσόμσκυ με τα εξής λόγια: «Τα τελευταία 14 χρόνια ο «κανόνας» έλεγε ότι οι Ισραηλινοί σκοτώνουν πάνω από δύο παιδιά παλαιστινίων την εβδομάδα…» . Με τον ίδιο τρόπο η κορυφαία ισραηλινή δημοσιογράφος Amira Hass περιγράφει με τις λέξεις «σαδιστική και υποκριτική» την συμπεριφορά του Ισραήλ στην λωρίζα της Γάζας και ομιλεί για «ισραηλινό φασισμό». Τέτοιες και σκληρότερες αναφορές από υπεράνω υποψίας για το παραμύθι του αντισημιτισμού σημαντικούς ανθρώπους τελειωμό δεν έχουν και βέβαια ας μην αποτολμηθεί διάψευση των παραπάνω, γιατί τα στοιχεία και οι πηγές υπάρχουν και διατίθενται σε κάθε ενδιαφερόμενο άμεσα.
- Δεν είναι όμως για τους Ιρανούς μόνο το ζήτημα της εισβολής και κατοχής της Παλαιστίνης που βαραίνει στις αποφάσεις τους, είναι και οι ευθείες απειλές που δέχεται η χώρα τους στο πλαίσιο ενός ακήρυχτου πολέμου από το Ισραήλ. Σαν ένα ελάχιστο παράδειγμα να αναφερθούν:
o Η υποστήριξη με κάθε τρόπο από το κράτος του Ισραήλ, επί 4 δεκαετίες, του οικονομικού αποκλεισμού του Ιράν
o η απειλή για πυρηνικό πλήγμα που διαιωνίζεται παρά την όποια τελευταία βελτίωση των σχέσεων του Ιράν με πολλές χώρες που μέχρι χτες ενίσχυαν με κάθε τρόπο την Ισραηλινή επιθετικότητα.
Σχετικά με αυτό ας γνωρίζουμε ότι από το 2014, στο κράτος του Ισραήλ δωρίθηκαν από την γερμανική κυβέρνηση ατομικά υποβρύχια τύπου Dοlphin, προηγμένης τεχνολογίας, που διαθέτουν βαλλιστικούς πυραύλους cruise με πυρηνικές κεφαλές τα οποία προορίζονται να πλέουν απαρατήρητα στην Ερυθρά θάλασσα και άλλες περιβάλλουσες το Ιράν θάλασσες. Έχει ενδιαφέρον να αναφερθεί , για να μην τα καλύπτει τελικά όλα η παραπληροφόρηση και η μονομερής προπαγάνδα, ότι για τα υποβρύχια αυτά ξέσπασε πριν λίγες μέρες μέγα σκάνδαλο στο Ισραήλ για μίζες, που προκάλεσε προφυλάκιση στρατηγών και συγχρόνως ακουμπά τον «σκληρό» πρωθυπουργό Νετανιάχου. Βέβαια, το πυρηνικό, επιθετικό, πρόγραμμα του Ισραήλ ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, το 1956, με την καθοριστική βοήθεια της Γαλλίας ενώ λίγο αργότερα υποστηρίχθηκε και από τις ΗΠΑ. Τότε στο Ιράν δεν υπήρχε ούτε απλή ένδειξη στον ορίζοντα για την επικράτηση, πολύ αργότερα, το 1979 του σημερινού Ιρανικού καθεστώτος. Γεγονός που καταρρίπτει τα σημερινά επιχειρήματα του κράτους του Ισραήλ ότι το πυρηνικό του πρόγραμμα οφείλεται σε ιρανική απειλή από ένα υποτίθεται επιθετικό θεοκρατικό καθεστώς και δείχνει πόσο παλιό ήταν το σχέδιο της ισραηλινής επιθετικότητας στην περιοχή.
Κλείνοντας να θέσουμε ένα ερώτημα: Είναι άραγε δυνατό το Ισραήλ να δεχθεί την διεθνή νομιμότητα και κανονικότητα, να δημιουργήσει διπλωματικές σχέσεις με χώρες που έχουν διακοπεί (με το Ιράν και πολλές αραβικές χώρες) επί τη βάση της αποδοχής του διεθνούς δικαίου και των αποφάσεων διεθνών οργανισμών; Μπορεί ακόμη να πάψει να επιτίθεται στρατιωτικά ενάντια σε αυτές τις χώρες (1948,1956, 1967, 1973, 2006 και βλέπουμε..) –«προληπτικά και αποτρεπτικά» όπως ισχυρίζεται-- ώστε να μπορεί να αγωνίζεται στην Ασία, εκεί όπου γεωγραφικά ανήκει, σεβόμενο τις σχέσεις ειρηνικής συνύπαρξης, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αθλητική ιδέα που μέχρι σήμερα κατάφωρα παραβιάζει;
- Όταν αυτό γίνει κατορθωτό, όταν η πίεση αναγκάσει αυτό το κράτος να γίνει ένα «όχι φασιστικό κράτος», όπως θα έλεγε η ισραηλινή Amira Hass, τότε θα μπορούμε να φανταστούμε ένας Ιρανός ποδοσφαιριστής να υποβάλει το διαβατήριό του για έγκριση εισόδου στις υπηρεσίες ελέγχου διαβατηρίων του Ισραήλ στο Τελ Αβίβ. Και βέβαια ένας Έλληνας ή άλλος ποδοσφαιριστής να κάνει το ίδιο με ήσυχη την συνείδηση του…
- Μασούντ και Χατζησαφί είναι Ιρανοί πολίτες που όπως φαίνεται θεωρούν τιμή τους να φορούν την φανέλα της εθνικής τους ομάδας και να την ιδρώνουν. Ας είναι αξιέπαινο αυτό..
*Ο Βαγγέλης Πισσίας, που υπογράφει το άρθρο, είναι ομότιμος καθηγητής
Δεν υπάρχουν σχόλια