Γράφει ο Θοδωρής Μπελίτσος Όποιος έζησε την βραδιά του αγώνα με την ΑΕΚ στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης, θα τη θυμάται για χρόνια. Η ομά...
Η ομάδα δεν νίκησε αλλά κανείς δεν νοιάστηκε. Κανείς δεν γκρίνιαξε. Κανείς δεν έφυγε κατσουφιασμένος. Ναι, η νίκη είναι στόχος αλλά όχι αυτοσκοπός. Αυτοσκοπός είναι η χαρά. Και ο κόσμος στην κερκίδα της Νέας Σμύρνης ήταν χαρούμενος. Είχε ξαναβρεί το χαμόγελό του. Γιατί είδε ξανά στο γήπεδο γείτονες, παλιούς φίλους, συμμαθητές από το σχολείο να έρχονται χαμογελαστοί. Είδε ανθρώπους από πέντε ως ογδόντα πέντε χρονών να πανηγυρίζουν σαν παλιά, να συζητάνε σα να γνωρίζονται χρόνια. Να καμαρώνουν που είναι πανιώνιοι.
Άκουσα ανθρώπους ηλικιωμένους να μιλάνε για το Ζαρκάδη και τον Πεντζαρόπουλο.
Παραδίπλα άλλους να θυμούνται τα γκολ του Μαϊστόροβιτς στη Βιέννη και του Φανούρη στο Χέλσινμποργκ.
Μεσήλικες να συγκρίνουν το Χάιτα με τον Πάντιτς και το Μαύρο με τον Αναστόπουλο. Να μιλούν για τον Μάρκοβιτς και τον Μπράμς, για τον Μάλετ και τον Λίνεν. Να κουβεντιάζουν για τα φάουλ του Σαραβάκου, του Μπαρζόφ και του Γκάρι Όουεν.
Είδα μια γελαστή κερκίδα, όπως στα παιχνίδια με τη Λάτσιο και τη Μπάρτσα, με την Τβέντε και την Ουντινέζε.
Είδα έναν ογδοντάρη από την Καισαριανή να μου λέει πως ήταν πέντε αδέρφια, όλοι πανιώνιοι και ζει πια μόνο αυτός και ήρθε και για τα αδέρφια του.
Είδα ένα παιδάκι τεσσάρων χρονών να σηκώνει περήφανα ψηλά το κυανέρυθρο κασκόλ, όταν μπήκε το γκολ του Μασούρα.
Είδα έναν κόσμο να ξαναζεί το όνειρο. Το όνειρο του ’51, του ’71, του ’79, του ’98, του 2007.
Μαζί με αυτές τις ομάδες θα θυμόμαστε και την ομάδα του 2017, σε όποια θέση κι αν τερματίσει τελικά. Γιατί είναι η ομάδα που ξανάφερε τους πανιώνιους στο γήπεδο. Είναι η ομάδα που φέρνει νέους φιλάθλους στο σύλλογο.
Όποιος δεν έζησε τη γελαστή κερκίδα στη Νέα Σμύρνη, έχασε την ευκαιρία να ξαναθυμηθεί τι σημαίνει να είσαι Πανιώνιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια