Οπως τώρα ο Πανιώνιος, ειρηνικός... επαναστάτης του πρωταθλήματος, παραμέρισε καθιερωμένα αγωνιστικά μεγέθη και βρίσκεται στις πρώτες θέσ...
Ο Στάθης Χάιτας, λοιπόν, είναι η ιστορική προσωποποίηση της φετινής ανόδου του Πανιώνιου ανάμεσα στις ομάδες-συμπληγάδες για τους πληβείους του ποδοσφαίρου μας.
Τέλος του ’60 - αρχές του ’70, σ’ εποχές ύπαρξης παικτών με ισχυρή προσωπικότητα σε όλες τις μεγάλες ομάδες, ο, 75χρονος σήμερα, παίκτης-εργαλείο ήταν βασικός στην Εθνική και απολάμβανε κοινή αναγνώριση.
Οπως φέτος η ομάδα της Νέας Σμύρνης.
Προσωπική η σχέση του με τον Πανιώνιο. Βασικός συντελεστής σε εποχές ακμής αλλά και παρακμής, όπως τα πετυχημένα μπαράζ παραμονής στην Α΄ Εθνική απέναντι στον Μακεδονικό (1983) και στα Γιάννενα (1984).
Τότε, κλήθηκε να είναι πρώτος προπονητής και βοηθός αντίστοιχα για την «ομάδα που έχει κάτι ξεχωριστό», όπως καθορίζει ο ίδιος το κάρμα της!
Φέτος, μπορεί ν’ αντέξει κοντά στο υπερώο της βαθμολογίας;
«Ο τωρινός Πανιώνιος μ’ εντυπωσιάζει για το πάθος και τη φιλοδοξία των παικτών. Οταν νικούν, δύσκολα χάνουν το επόμενο παιχνίδι. Αυτοπεποίθηση. Θυμάμαι παλιότερες καλές εποχές, μ’ εμένα μέσα, όταν λέγαμε “δεν φοβόμαστε κανέναν, μπαίνουμε να παίξουμε”. Εφυγε ο Ανσαριφάρντ και κανένα πρόβλημα.
Βασικό κύτταρο της ομάδας είναι ότι ο Πανιώνιος γεννά παίκτες. Επειδή είμαστε φτωχή ομάδα, το καλοκαίρι θα πουλήσουμε παίκτες για να... ζήσουμε!
Αρα η λύση και για τον φετινό Πανιώνιο είναι να βρεθεί αφεντικό με οικονομική δύναμη. Δύσκολο στην εποχή της κρίσης που ζούμε.
Αναγνωρίζω τον πόθο που έχουν οι σημερινοί υπεύθυνοι, όλοι τους οπαδοί του Πανιώνιου - άλλοτε μέλη της εξέδρας.
Οπως ο Νίκος Ζαμάνης. Συντηρούν την ομάδα απ’ το υστέρημά τους. Ο Ζαμάνης δεν είναι πλούσιος αλλά πιστός Πανιώνιος, παλιότερα οπαδός, τώρα υπεύθυνος διοίκησης.
Ξέρουμε την εξήγηση όλοι οι Πανιώνιοι. Ο Πανιώνιος έχει κάτι ιδιαίτερο, κάτι ανώτερο.
Αιτία είναι και η καταγωγή του απ’ τη Μικρά Ασία αλλά όχι μόνο. Ποτέ δεν ήταν μόνο αθλητικός σύλλογος! Εχει, λοιπόν, και μια πνευματικότητα ο Πανιώνιος, το εννοώ, έτσι το αντιλαμβανόμαστε όσοι τον αγαπάμε.
Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι σήμερα οι γονείς, μαζικά, φέρνουν τα παιδιά τους στον Πανιώνιο για να παίξουν μπάλα ή σε άλλα σπορ.
Ξένοι και Ελληνες παίκτες έρχονται με μεταγραφή και δένονται για πάντα με τον Πανιώνιο... Οικογένεια!».
• Εχετε παίξει σ’ εποχές αποθέωσης του αυτοσχεδιασμού από μεγάλους παίκτες. Σας αρέσει το σημερινό ποδόσφαιρο;
Δεν είναι θεαματικό, δεν γοητεύει σήμερα το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και σ’ όλο τον κόσμο.
Παίκτες-μαραθωνοδρόμοι οι περισσότεροι, φαίνονται οι τεχνίτες αλλά κι αυτοί συχνά θυσιάζουν τα ατομικά προσόντα στο ομοιόμορφο ποδόσφαιρο που παίζεται.
Τότε είχαμε καλύτερα ατομικά προσόντα και επειδή ως παιδιά τα αναπτύσσαμε πιο εύκολα σε ελεύθερους χώρους πριν πάμε σε ομάδες.
Εγώ όταν έπαιζα είχα... σιδερένιο σώμα αλλά και καλή τεχνική.
Το 1965 με είχε ζητήσει ο Παναθηναϊκός κατόπιν εισήγησης Δομάζου που με ήξερε απ’ την Εθνική και με ήθελε δίπλα του και ο Ολυμπιακός, αλλά ο Πανιώνιος ζήτησε πολλά χρήματα και δεν πήγα.
• Στην κορυφή, όμως, μας ανέβασαν το 2004 και κοντά της άλλοτε, οι σύγχρονοι παίκτες.
Ημασταν λιγότερο επαγγελματίες τότε. Είχαμε τις δουλειές μας το πρωί για να ζήσουμε, άλλοι ήταν άνεργοι, και το απόγευμα προπόνηση.
Εγώ δούλευα στη ΔΕΗ, η ζωή μου δεν είχε μόνο μπάλα, όπως για τους τωρινούς του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Πληρωνόμασταν ανάλογα με την προσέλευση των θεατών.
Σε παιχνίδι Απόλλων-Πανιώνιος στη Ριζούπολη με λίγο κόσμο, πήραμε από ένα εικοσάρικο κάθε παίκτης.
Να γιατί τα μεγάλα ταλέντα της εποχής δεν πέτυχαν όσα η ομάδα του 2004.
• Μέλος και της Εθνικής με τους πολλούς αρτίστες που λίγο έλειψε να πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 στο Μεξικό.
Πολύ ταλέντο σ’ αυτή την ομάδα. Και δεν έπαιζα μόνο εγώ από τον Πανιώνιο.
Ηταν στην Εθνική και ο Δέδες και ο Θανάσης Ιντζόγλου από τον καλό Πανιώνιο της εποχής.
• Χαρισματικοί συμπαίκτες τότε στην Εθνική. Δομάζος.
Υπερπαίκτης με πνεύμα νικητή. Ντριμπλέρ, αεικίνητος, μπαλιά ακριβείας, όχι ταχύς αλλά όχι και αργός. Φαινόμενο.
• Σιδέρης.
Μπουλντόζα! Εμπαινε στην περιοχή κι έτρεμαν όλοι. Δυνατός αλλά και γρήγορος φορ. Ντριμπλέρ και δυνατός μαζί.
• Παπαϊωάννου.
Πολυσύνθετος! Αλμα, ντρίμπλα, ομαδικότητα, καλό αριστερό πόδι.
• Κούδας.
Αλλο φαινόμενο! Μικρότερος σε ηλικία από τους υπόλοιπους.
Οταν τον είχα πρωτοδεί, μικρό, στην Εθνική, κατάλαβα πως είχα μπροστά μου μια αξία.
Ευκίνητος, ντριμπλέρ, καλός σουτέρ και δημιουργός. Ελαμπε και το ήθος του.
• Και... Χάιτας.
Πολλά προσόντα κι εγώ. Δεν ήμουν το σούπερ ταλέντο, δεν ήμουν ντριμπλέρ όπως ο Δομάζος ή ο Χατζηπαναγής, όμως ήμουν καλός επιθετικά αλλά και ανασταλτικά.
Γκολάρες έχω βάλει και με τα δύο πόδια. Ετρεχα συνέχεια αλλά, αν και δεν ήμουν ζογκλέρ με την μπάλα, είχα και καλή τεχνική.
Εδώ θέλω να μιλήσω, χωρίς να μου πεις όνομα, γι’ άλλον: Μποτίνος!
Γρήγορος, ντριμπλέρ, τρομερό άλμα. Οπως και ο Τάκης ο Λουκανίδης, έτσι και αυτός, τα είχαν όλα!
• Αξέχαστο παιχνίδι; Ελλάδα-Πορτογαλία για την πρόκριση στο Μεξικό;
Ναι, η νίκη μας, 4-2, απέναντι στον Εουσέμπιο στο «Καραϊσκάκη». Το καλύτερο παιχνίδι μου, αν και πολύ καλός ήμουν και στο 2-2 της Λισαβόνας.
Γιατί να χαθεί αυτή η πρόκριση... Προπονητή είχαμε τον Νταν Γεωργιάδη και μας ρωτούσε «ποιος θέλει να μαρκάρει τον Εουσέμπιο;».
Του είπα «εγώ!». Μεγάλος παίκτης αν και δεν ήταν πολύ γρήγορος. Οπου πήγαινε, εγώ δίπλα του.
«Φύγε από εδώ» μου έλεγε ο Εουσέμπιο και σε μια φάση με χτύπησε με κίνηση καράτε στον λαιμό.
Είχα και τον Κολούνα μπροστά μου, τα κατάφερα. Εκοβα και μοίραζα.
Ναι, ήταν το καλύτερο παιχνίδι μου. Εουσέμπιο, Σιμόες στην επίθεση, μεγάλη ομάδα...
Χάσαμε την πρόκριση στο 2-2 της Πορτογαλίας αλλά, ουσιαστικά, είχε χαθεί στο 2-2 με τη Ρουμανία, πάλι στο «Καραϊσκάκη».
Τότε που τσακώθηκε ο Νταν Γεωργιάδης με τον Δομάζο, ο «στρατηγός» δεν είχε παίξει και δεν είχαμε τον ηγέτη μας.
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια