«Ο Πανιώνιος είναι ιδέα...»

AΠ’ ΤΑ ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ - Μάκης Διόγος *** «Κυανέρυθρα» αδέρφια γεια και χαρά. Ηθελα να γράψω ένα ακόμη… επικολυρικό κείμενο ενόψει του αγώνα ...

AΠ’ ΤΑ ΥΒΡΙΣΤΙΚΑ - Μάκης Διόγος

*** «Κυανέρυθρα» αδέρφια γεια και χαρά. Ηθελα να γράψω ένα ακόμη… επικολυρικό κείμενο ενόψει του αγώνα με τον Ηρακλή. Ομως αποφάσισα ότι για εμάς τους Πανιώνιους δεν έχει καμία σημασία το αποτέλεσμα της Κυριακής. Ότι και να γίνει την Δευτέρα και πάλι θα είμαστε περήφανοι για τον Ιστορικό. Ετσι αποφάσισα να κοιτάξω και πάλι «πίσω». Να θυμηθώ και να θυμίσω γιατί είμαστε ευλογημένοι που ανήκουμε στην οικογένεια του Πανιωνίου. Το 1921 η ε­φη­με­ρί­δα “Κό­σμος” της Σμύρ­νης έ­γρα­φε: “Τα ελ­λη­νό­που­λα της Σμύρ­νης μυού­νται στον στά­διο του Πα­νιω­νί­ου στη θρη­σκεί­α του α­θλη­τι­σμού. Στο να­ό αυ­τόν της αν­δρεί­ας και του σω­μα­τι­κού κάλ­λους, στο τέ­με­νος αυ­τό της ευ­γε­νι­κής προ­σπά­θειας, α­κού­γε­ται ν’ α­ντη­χεί ο νι­κη­τή­ριος παιάν των ψυ­χών. Την αλ­κή και την ω­ραιό­τη­τα των ε­φη­βι­κών σω­μά­των φι­λού­σε ο ιω­νι­κός μπά­της και δρό­σι­ζε τα πε­ρή­φα­να μέ­τω­πα, τα στε­φα­νω­μέ­να με δάφ­νες, ο σμυρ­να­ϊ­κός μπά­της”.

*** Το Σάβ­βα­το 27 Αυ­γού­στου 1922, ση­μαί­νει το τέ­λος των ο­νεί­ρων. Το τέ­λος του ελ­λη­νι­κού ο­νεί­ρου της Σμύρ­νης. Ο Πα­νιώ­νιος “πλη­ρώ­νει” και αυ­τός το με­ρί­διό του στον ξε­ρι­ζω­μό του Ελ­λη­νι­σμού. Ο ξε­ρι­ζω­μός α­πό τις πα­τρο­γο­νι­κές ε­στί­ες της Ιω­νι­κής γης εί­ναι ξε­ρι­ζω­μός και του Πα­νιω­νί­ου. Ο Μη­τρο­πο­λί­της Χρυ­σό­στο­μος μαρ­τυ­ρεί στα χέ­ρια των Τούρ­κων. Ει­κο­σι­τέσ­σε­ρις α­θλη­τές του συλ­λό­γου ή πε­θαί­νουν η­ρω­ϊ­κά στο πε­δί­ο της μά­χης ή βρί­σκουν μαρ­τυ­ρι­κό θά­να­το στα χέ­ρια των σφα­γέ­ων. Ο Πα­νιώ­νιος μπαί­νει στα κα­ρά­βια της φυ­γής, μα­ζί με τον μικρασιατικό ελ­λη­νι­σμό κα­τα­φεύ­γουν στα ατ­τι­κά χώ­μα­τα…

*** Α­πο­μει­νά­ρι κι ο Πα­νιώ­νιος της Μι­κρα­σια­τι­κής κα­τα­στρο­φής προ­σπα­θεί, στην Ατ­τι­κή γη πλέ­ον, να στα­θεί στα πό­δια του. Ο πρό­ε­δρος του συλ­λό­γου Δη­μητρός Δάλ­λας α­να­ζη­τεί στους πρό­χει­ρους προ­σφυ­γι­κούς κα­ταυ­λι­σμούς, αλ­λά και στο Πα­να­θη­να­ϊ­κό στά­διο, τους α­θλη­τές του. “Η­σαν ό­λοι παι­διά μου…” θα πει σε ό­σους τον ρω­τούν για­τί τους α­να­ζη­τεί. Ο στρα­τη­γός Πλα­στή­ρας, έν­θερ­μος φί­λα­θλος, προ­τεί­νει στον Δάλ­λα να του πα­ρα­χω­ρή­σει δια­μέ­ρι­σμα ε­πί της Λε­ω­φό­ρου Κη­φι­σί­ας, ό­μως ο Μι­κρα­σιά­της δεν δέ­χε­ται και του ζη­τά να του πα­ρα­χω­ρη­θεί μι­κρό δω­μά­τιο στα α­πο­δυ­τή­ρια του Πα­να­θη­να­ϊ­κού στα­δί­ου, προ­κει­μέ­νου να αρ­χί­σει την α­να­συ­γκρό­τη­ση του Πα­νιω­νί­ου.

*** Το αί­τη­μά του γί­νε­ται δε­κτό και ο Δάλ­λας θα μεί­νει ε­πί έ­να χρό­νο στο μι­κρό αυ­τό δω­μά­τιο, βρο­ντο­φω­νά­ζο­ντας ό­τι ο Πα­νιώ­νιος δεν πέ­θα­νε για­τί α­πο­τε­λεί ι­δέ­α, α­θλη­τι­κή ι­δέ­α και οι ι­δέ­ες εί­ναι α­θά­να­τες. Ο Δάλ­λας κα­λεί ό­σους σώ­θη­καν α­πό την κα­τα­στρο­φή και τους πα­ρο­τρύ­νει να ερ­γα­σθούν ό­λοι για την α­να­γέν­νη­ση του Πα­νιω­νί­ου. Αντιτίθεται εξαρχής στην ιδέα που προωθήθηκε να συγχωνευτούν όλα τα παλιά σμυρναϊκά σωματεία: Πανιώνιος, Απόλλων Σμύρνης, Πέλοψ Μελαντίας και Αρμενική σε μια νέα ομάδα υπό τον τίτλο «Σμυρναϊκή Ένωση» και προχωρά με πείσμα στην ανόρθωση του Πανιωνίου. Σύνθημά του, το οποίο επαναλάμβανε σε όποιον τον αποθάρρυνε, ήταν το: "Ο Πανιώνιος είναι Ιδέα. Και οι Ιδέες δεν πεθαίνουν!". Τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα δεν άρ­γη­σαν να φα­νούν. Τον Σε­πτέμ­βριο του 1923, έ­να έ­τος α­κρι­βώς με­τά την κα­τα­στρο­φή, ο Πα­νιώ­νιος συ­νε­χί­ζο­ντας την πα­ρά­δο­ση των “Πα­νιώ­νιων Α­γώ­νων”, που α­πό το 1896 19 φο­ρές εί­χαν τε­λε­στεί στη Σμύρ­νη, ωρ­γά­νω­σε τους ει­κο­στούς του στην Α­θή­να. Το Πα­να­θη­να­ϊ­κό στά­διο φά­νη­κε μι­κρό για τους χι­λιά­δες φι­λά­θλους. Στις ε­ξέ­δρες ο Βα­σι­λεύς Γε­ώρ­γιος, ο αρ­χη­γός της Ε­πα­να­στά­σε­ως του 1922, στρα­τη­γός Νι­κό­λα­ος Πλα­στή­ρας, υ­πουρ­γοί, πολ­λοί ε­πί­ση­μοι.

*** Πή­ραν μέ­ρος οι κα­λύ­τε­ροι α­θλη­τές του Πα­νιω­νί­ου, του Πα­νελ­λη­νί­ου, του Πει­ρα­ϊ­κού Συν­δέ­σμου, του Ε­θνι­κού Γ.Σ., του Η­ρα­κλή Θεσ­σα­λο­νί­κης, του Γ.Σ. Βό­λου, του Ο­μί­λου Φι­λά­θλων Πει­ραιώς, της Άμιλ­λας Σπάρ­της και της Στρα­τιω­τι­κής Λέ­σχης Χά­ριε­ρη Κων­στα­ντι­νου­πό­λε­ως. Το ό­νει­ρο του Δη­μή­τρη Δάλ­λα, η α­να­γέν­νη­ση του Πα­νιω­νί­ου στην Α­θή­να, εί­χε γί­νει πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

*** Τα χρό­νια κύ­λη­σαν σα νε­ρό, ο Πα­νιώ­νιος συ­νέ­χι­σε (και συ­νε­χί­ζει…) να γρά­φει σε­λί­δες α­θλη­τι­κής (και ό­χι μό­νο…) δό­ξας. Το ρο­λό­ι της ζω­ής του Δη­μή­τρη Δάλ­λα, αυ­τού του με­γά­λου Ελ­λη­να, του με­γά­λου Πα­νιώ­νιου, στα­μα­τά στις 23 Δε­κεμ­βρί­ου του 1929. Ο Δη­μη­τρός Δάλ­λας περ­νά­ει στην ι­στο­ρί­α. Θα εί­ναι μια α­πό τις ε­πι­φα­νέ­στε­ρες μορ­φές του ελ­λη­νι­κού α­θλη­τι­σμού. Ε­πί 30 χρό­νια στη Σμύρ­νη και στην Α­θή­να η­γή­θη­κε του Πα­νιω­νί­ου.

*** Ο Πα­νιώ­νιος Γυ­μνα­στι­κός Σύλ­λο­γος Σμύρ­νης, μα­ζί με τον Γυ­μνα­στι­κό Σύλ­λο­γο “Α­πόλ­λων” (και αυ­τός ε­δρεύ­ει πλέ­ον στην Α­θή­να, στη Ρι­ζού­πο­λη), τον “Πέ­λο­πα” Με­λα­ντί­ας, τον “Θη­σέ­α” και τον “Ερ­μή” Βουρ­νό­βα, τον “Αιο­λι­κό” Κυ­δω­νιών, τον Γυ­μνα­στι­κό Σύλ­λο­γο “Σί­πυ­λος” Μα­γνη­σί­ας, τον Γυ­μνα­στι­κό Σύλ­λο­γο “Κό­ροι­βος” Α­δρα­μυτ­τί­ου, τον Γυ­μνα­στι­κό Σύλ­λο­γο “Ιω­νι­κός Α­στήρ” Σω­κί­ων και τον Γυ­μνα­στι­κό Σύλ­λο­γο Φι­λα­δελ­φεί­ας, έ­γρα­ψαν την α­θλη­τι­κή, την πο­λι­τι­στι­κή ι­στο­ρί­α του Ελ­λη­νι­σμού της Σμύρ­νης, της Μι­κράς Α­σί­ας, για πολ­λά χρό­νια.

*** Η Μι­κρα­σια­τι­κή κα­τα­στρο­φή ξε­ρί­ζω­σε τους αν­θρώ­πους, τα σω­μα­τεί­α, την ι­στο­ρί­α, τον ελ­λη­νι­σμό, α­πό την πα­τρο­γο­νι­κή ιω­νι­κή γη. Ό­μως, ευ­τυ­χώς για μας, ευ­τυ­χώς για αυ­τούς που χά­θη­καν, ευ­τυ­χώς για τον ελ­λη­νι­σμό, ο Πα­νιώ­νιος συ­νε­χί­ζει να θυ­μί­ζει, σε πεί­σμα των και­ρών, τη Μι­κρά Α­σί­α, τη Σμύρ­νη. Ε­τσι, για να α­κού­γε­ται στο πέ­ρα­σμα των αιώ­νων ό­τι… “οι ια­χές των Ιώ­νων θα σ’ α­κο­λου­θούν…”.

*** Σας χαιρετώ και στο makisdiogos@gmail.com περιμένω απόψεις, αντιρρήσεις, καταγγελίες! Μην ξεχνάτε ο Πανιώνιος γράφει ιστορία, δεν την αντιγράφει! Keep the Faith!