Η χρονιά τελείωσε στην Τούμπα...

Γράφει ο Ευάνθης Γκόγκουλης...  Σόρι που το χαλάω σε πολλούς, αλλά με «τρώει» εδώ και τόσες μέρες και θέλω να το φωνάξω. Όσο καλά κι αν...

Γράφει ο Ευάνθης Γκόγκουλης... 

Σόρι που το χαλάω σε πολλούς, αλλά με «τρώει» εδώ και τόσες μέρες και θέλω να το φωνάξω. Όσο καλά κι αν τελειώσει η ομάδα το πρωτάθλημα, όσες νίκες και να έρθουν με Πανθρακικούς, Καλλονές και Παναιτωλικούς, για μένα η χρονιά έχει τελειώσει από την Πέμπτη. Εκείνο το βράδυ του περήφανου αποκλεισμού στην Τούμπα, που σχεδόν πανηγυρίστηκε λες και ήταν… κατόρθωμα, μου κάθεται ακόμα στον λαιμό και είμαι βέβαιος ότι θα μνημονεύεται ύστερα από χρόνια ως η μεγάλη χαμένη ευκαιρία για μια σπουδαία διάκριση.

Ψέματα να λέμε; Τι ακριβώς έχει ο φετινός ΠΑΟΚ που τον καθιστά φόβητρο για τον Πανιώνιο; Το δήθεν καμίνι της Τούμπας, που την περασμένη Πέμπτη ήταν μισοάδειο; Τον «κίλερ» Μπερμπάτοφ, που μπροστά του ο Ανσαριφάρντ μοιάζει Φαν Μπάστεν; Τον Τζιόλη και τον Τζαβέλλα; Καλύτερο τερματοφύλακα; Άμυνα, πάντως, το παραδέχονταν κι οι ίδιοι ότι δεν είχαν καλύτερη, αλλιώς δεν θα έτρεχαν να μας πάρουν τον Χατζηισαΐα. Τι έχει τέλος πάντων ο φετινός ΠΑΟΚ για να μην πιστεύουμε ότι μπορούμε να τον αποκλείσουμε, έστω και με 1-1 στο πρώτο ματς στη Νέα Σμύρνη;

Έτσι είναι. Η ομάδα μπορούσε να νικήσει και να μας τρελάνει κι άλλο και το απέδειξε με την απόδοσή της στο πρώτο ημίχρονο. Δεν κώλωσε, βγήκε μπροστά και κυνήγησε το γκολ με το απαιτούμενο θράσος. Αλλά μετά τη χαμένη ευκαιρία του Μασούρα και τη λήξη του ημιχρόνου στο 0-0, σαν να κλονίστηκε. Η φυσιολογική, αλλά μικρή βελτίωση του ΠΑΟΚ τη «μάγκωσε» πιο πίσω και ο φόβος της ήττας υπερίσχυσε του ρίσκου για τη νίκη. Ειδικά στο τέλος, το βλέπαμε από τις κινήσεις των παικτών ότι έμοιαζαν ικανοποιημένοι με την ιδέα του «περήφανου αποκλεισμού». Και κάπως έτσι έχασαν την ευκαιρία να γράψουν ιστορία αποκλείοντας έναν ούτως ή άλλως υπερεκτιμημένο αντίπαλο, ο οποίος παρουσιάστηκε «σκοτωμένος» στο μεταξύ μας παιχνίδι. Και μην ακούσω κανέναν να λέει ότι υπερβάλλω. Είδατε τον Ηρακλή, ο οποίος δεν είχε κάνει ούτε μισή φάση στη Νέα Σμύρνη, αλλά πήγε προχθές στην Τούμπα και πήρε το «διπλάκι» σχεδόν στο χαλαρό; Τι παραπάνω είχε αυτός δηλαδή;

Για να προλάβω κάποιους, όχι, δεν έχω παράπονο ούτε από τον Ουζουνίδη ούτε από τα παιδιά. Ό,τι μπορούσαν έκαναν και στην Τούμπα, υπήρχε και η κούραση και, στο τέλος-τέλος, τους έλειψε και η ρέντα. Τέτοιες μέρες το ’89, π.χ., που είχε έρθει η ιστορική πρόκριση επί του ΠΑΟΚ με το 3-0 του Μαύρου στην παράταση, είχαμε και την αναγκαία δόση τύχης με ένα δοκάρι που μας έσωσε λίγο μετά το 2-0. Διότι (και) έτσι γράφτηκε τότε η ιστορία και συζητάμε ακόμα για εκείνη την πρόκριση, αλλά και την επόμενη επί της Λάρισας που μας έφερε στον τελικό (κι ας χάσαμε εκεί, όπως χάσαμε). Αλλά, θα σου πει κάποιος, αν κυνηγήσεις περισσότερο την τύχη σου, μπορεί και να σου χαμογελάσει. Και στην τελική, το αποτέλεσμα είναι αυτό που μένει. Το ’89 πήγες στον τελικό. Το ’98 το σήκωσες. Από τη φετινή χρονιά τι θα μείνει; Το χειροκρότημα των ΠΑΟΚτζήδων; Η πεντάρα στο Αγρίνιο και οι μηδέν τελικές του Ηρακλή; Άντε, πες ότι θα μείνει σίγουρα η γλυκιά αίσθηση που μας πρόσφερε τα Σαββατοκύριακα η εικόνα μιας στιβαρής ομάδας, που και ωραία μπαλίτσα έπαιζε και αποτελέσματα ήξερε να παίρνει. Καλά είναι κι αυτά, αλλά δεν είναι αμαρτία να μην επιβραβευτεί αυτή η τόσο ωραία χρονιά με κάτι πραγματικά μεγάλο;

Ναι, ξέρω, «Πανιώνιος δεν είσαι για τις νίκες» και άλλα ρομαντικά. Αλλά είχα απαιτήσεις από το καλοκαίρι, διότι ήξερα πόσο καλούς παίκτες έχουμε, διαισθανόμουν ότι η ομάδα θα δουλευόταν σωστά από τον προπονητή και το περίμενα να πάει καλά. Ίσως όχι τόσο καλά, αλλά τι να κάνουμε που ορισμένα στανταράκια για ψηλά, αποδεικνύονται της πλάκας; Αφού μας έμεινε ο στόχος της πεντάδας, πάντως, ας μην τον χάσουμε κι αυτόν. Για λόγους γοήτρου, για να σκάσουν οι εχθροί που δεν βάζουν μυαλό και πάλι μας είχαν φαβορί για να πέσουμε, αλλά και επειδή το αξίζουμε περισσότερο ρε αδερφε. Ότι θα μείνω, όμως, με το παράπονο της χαμένης ευκαιρίας για το Κύπελλο, θα μείνω…